প্ৰজাপতিৰ মৃত্যু আৰু পুনৰ্জন্ম - দ্বিতীয় অধ্যায়

  

*মূলঃ শীৰ্ষেন্দু মুখোপাধ্যায়* 

*অনুবাদঃ ৰাজীৱ ফুকন* 

উপন্যাসখনৰ সূচীপত্ৰলৈ যাবলৈ ইয়াত ক্লিক কৰক

দ্বিতীয় অধ্যায়

"ছোৱালীজনীৰ সৈতে ভজনৰ চিনা-জনা আছিল নে?"
 
"আছিল৷ ছোৱালীজনী প্ৰায়ে ভজনৰ গেৰেজত গৈ বহি থকা আছিল৷ তাই ভজনবাবুক গাড়ী চলাবলৈ শিকাই দিবলৈ কৈছিল৷ আৰু ভজনবাবুৱে মাজে-সময়ে ৰিংকুক গাড়ী চলাবলৈ শিকাইছিলো৷ শুনা মতে, ৰিংকুৱে ভাল গাড়ী চলাব পৰা হৈ উঠিছিল৷"
 
"বাঃ৷ তেনেহ'লে আৰু কিহৰ সন্দেহ?"
 
"সন্দেহৰ অৱকাশ বিশেষ নাই৷ কাৰণ ঘটনাৰ দিনা সন্ধিয়া গেৰেজৰ সন্মুখৰ মানুহ ঘৰৰ সনাতন মল্লিকে ৰিংকুৰ চাইকেলখন দেখিছিল গেৰেজৰ গেটৰ কাষত ৰখাই থোৱা৷"
 
"তেনেহ'লেচোন মিলিয়েই গৈছে৷"
 
"গৈছে৷ কিন্তু ঘটনাটো সন্ধিয়া ঘটা নাই৷ ঘটিছে অলপ ৰাতি৷ অন্ততঃ পোষ্টমৰ্টেমৰ ৰিপ’ৰ্টে তাকেই কয়৷"
 
"আপুনি কথাবোৰ বৰ ঘূৰাই-পকাই কয় শৱৰবাবু৷"
 
"অঁ, সেইটো মোৰ দোষ৷ পিছে আচল কথাটো উলিয়াবলৈ বেকগ্ৰাউণ্ডটো ভালকৈ বুজাই কোৱা দৰকাৰ মিছেছ আচাৰ্য্য৷"
 
"মোক প্লীজ মিছেছ আচাৰ্য্য নুবুলিব৷ মোৰ নাম বিভাৱৰী ভট্টাচাৰ্য৷"
 
"জানো৷ ডিভোৰ্ছ হোৱা নাই কাৰণে মিছেছ আচাৰ্য্য বুলি ক'লো৷"
 
"কোৰ্টৰ ডিভোৰ্ছ নহ'ল কি হ'ল? মনৰ পৰাতো তাক কেতিয়াবাই পৰিত্যাগ কৰিছো৷"
 
"সেইটো হয় বাৰু৷ ডিভোৰ্ছৰ প্লেন আছে নে?"
 
"এই বিলাক শুনি ভাব হৈছে, ডিভোৰ্ছটো লৈ থোৱা হ'লেই ভাল আছিল৷"
 
"ঠিক কৈছে৷ পিছে ডিভোৰ্ছ হোৱা হ'লেও আমি আপোনাক সাক্ষী হিচাপে ল'লো হয়৷"
 
"উফ, কি যে মস্কিল৷"
 
"ছৰী মেডাম৷"
 
"আপুনি মোৰ প্ৰব্লেমটো বুজিব নোখোজে কিয় শৱৰবাবু?"
 
"বুজিছো, বিভাৱৰী দেৱী৷ কিন্তু প্ৰব্লেমটো আমাৰ চবৰে৷ আপুনি এক্সপোজাৰক ভয় কৰিছে, ক'ৰ্ট-কাছাৰিলৈ যাব খোজা নাই, কিন্তু আমাৰ যে উপায় নাই৷"
 
"ঠিক আছে, কওঁক৷"
 
"ৰিংকুৰ চাইকেলখন বৰ দামী আৰু ৰেচিং মডেলৰ৷ তেনেকুৱা দামী চাইকেল সেই অঞ্চলত কাৰো নাই৷ গতিকে সেই ৰঙা ৰঙৰ চাইকেলখন পটককৈ চকুত পৰে৷ বুজি পাইছে?"
 
"পাইছো, সন্ধিয়া চাইকেলখন গেৰেজত থিয় কৰাই থোৱা আছিল৷"
 
"হয়৷"
 
"তেনেহ'লেতো প্ৰমাণ হৈয়েই গ'ল ন' ৰিংকু যে ভিতৰত আছিল৷"
 
"আপত-দৃষ্টিত তেনেকুৱাই লাগে৷"
 
"আপত-দৃষ্টিত মানে?"
 
"আমাৰ পুলিচৰ মন বিলাক বৰ কুটকুটাই থাকে৷ এই যে মোৰ বাইকখন আপোনালোকৰ ঘৰৰ সন্মুখত ৰৈ আছে, আৰু মই ভিতৰত বহি আপোনাৰ সৈতে কথা পাতি আছো৷ বাইকখন যিয়ে চিনি পায় সি দেখিয়েই ক'ব পাৰিব যে শৱৰ দাশগুপ্ত এতিয়া বিভাৱৰী ভট্টাচাৰ্যৰ ঘৰত বহি আছে৷ কিন্তু এনেকুৱাওতো হ'ব পাৰে যে বাইকখন কোনোবাই টানি আনি ইয়াত থৈ গৈছে, বা ময়েই সেইখন ইয়াতে থৈ বাচত উঠি ঘৰলৈ গুছি গৈছো৷ গতিকে এইটোক ফুল প্ৰুফ বুলি ক'ব পৰা নাযায়৷"
 
"আপোনালোকে চিধা কথাটো জটিল কৰিবলৈ ভাল পায়৷"
 
"তেনেকুৱা নহয়৷ আচলতে পৃথিৱীত সহজ-সৰলভাৱে একোৱেই নঘটে৷ তেনেকুৱা হোৱা হ'লে আমাৰ পৰিশ্ৰম কিমান কমি গ'লহেঁতেন আপুনি নিজেই কওঁকচোন৷"
 
"সেইটো হয় বাৰু৷ অলপ চাহ খাব? তেতিয়াৰে পৰা একেৰাহে কথা কৈ আছে৷"
 
"কফি আছে যদি দিয়ক৷ ঘৰত বনোৱা চাহ সাধাৰণতে ভাল নহয়৷"
 
"আপুনি সাংঘাতিক স্পষ্টবাদী দেখিছো!"
 
"বেয়া চাহ খোৱাৰ তিক্ত অভিজ্ঞতাৰ ফলতেই স্পষ্টবাদী হ'বলগীয়া হৈছে৷"
 
"বাৰু৷ কফিয়েই আনিছো৷"
 
"আনক৷"
 
বিভাৱৰী ওলাই যোৱাৰ পিছত শৱৰে ঘৰটো পুনৰ চালে৷ চহকী পৰিয়ালৰ বৈঠকখানা যেনেকুৱা হয়, তেনেকুৱাই৷ চোফাচেট, চেন্টাৰ টেবুল, চাপৰ বুক কেছ, দেৱালত কিছু ৱাল ডেকোৰেছন৷ বুক কেছৰ ওপৰত বাকুড়াৰ ঐতিহাসিক কাঠৰ ঘোঁৰা৷ তাৰ কাষতে দুখন ষ্টিল ফ্ৰেমেৰে বন্ধা ফটো৷ এখন ফটো বিভাৱৰীৰ মাক আৰু দেউতাকৰ৷ আনখন হয়তো বিভাৱৰী আৰু তাইৰ দাদাকৰ সৰু কালৰ৷
 
বিভাৱৰীয়ে ক'লে, "অকল গাখীৰত বনোৱা কফি৷ খায় নহয়?"
 
শৱৰে এচুমুক দি ক'লে, "বাঃ৷ চেনিটো একেবাৰে পাৰফেক্ট হৈছে৷ চেনিতেই ভুলটো বেছি হয়৷"
 
বিভাৱৰীয়ে অকণমান হাঁহি ক'লে, "ৰিংকুৰ চাইকেলৰ কাহিনীটো কিন্তু এতিয়াও শেষ হোৱা নাই৷"
 
শৱৰে বিভাৱৰীৰ পিনে চালে৷ ছোৱালীজনী দেখিবলৈ বহুতেই ধুনীয়া৷ বৰ ওখও নহয়, বেছি বগাও বুলিব নোৱাৰি, কিন্তু মুখখন সাংঘাতিক মৰম লগা৷ চকু দুটা টনা আৰু চাওঁনিটো কি যে মায়াভৰা৷ এট্ৰাক্টিভ৷ হয়, ভেৰি এট্ৰাক্টিভ৷"
 
"কি চাইছে?"
 
"ভাবিছো আপোনাৰ দৰে এগৰাকী ধুনীয়া ছোৱালীৰ ভাগ্যখন সিমান ধুনীয়া নহ'ল কিয়? কি জানো, কথাতে কয় নহয়, বেছি ধুনীয়া হ'লে দৰা নাপায়- নে কি বুলি৷"
 
বিভাৱৰীয়ে অকণমান লাজকুৰীয়া হাঁহি এটা মাৰি ক'লে, "মই যদি ধুনীয়া হ'ব লাগে, ক'বই লাগিব, আপুনি ধুনীয়া মানে কি নাজানেই৷"
 
"হ'ব পাৰে৷ পিছে যি বস্তুৱে চকু জুৰ পেলায়, মই তাকেই ধুনীয়া দেখো৷ বাৰু৷"
 
"উম, একেবাৰে আনইজি চাবজেক্ট৷"
 
"কি কৈ আছিলো! ৰিংকুৰ চাইকেল৷ অঁ, গেৰেজত ৰিংকুৰ চাইকেলখন সন্ধিয়াৰ পৰাই আছিল৷ বা তাতকৈও আগৰে পৰা৷ অন্ততঃ সন্ধিয়াৰ পৰা যে আছিল, তাত কোনো সন্দেহ নাই৷"
 
"ৰিংকুক কোনেও গেৰেজত সোমোৱা দেখা নাছিল?"
 
"ভাল প্ৰশ্ন৷ নাই, এই পৰ্যন্ত আমি কোনো প্ৰত্যক্ষদৰ্শী পোৱা নাই যিয়ে ৰিংকুক গেৰেজত সোমোৱা দেখিছিল৷ ঠাইখন অলপ নিৰ্জন৷ বিপৰীত ফালে মল্লিকবাবুৰ ঘৰ, ওচৰে পাজৰে আন কাৰো ঘৰ নাই৷ মানুহৰো বেছি আহ-যাহ নাই৷ ভজনবাবুৰ গেৰেজলৈয়েই মানুহৰ যি অহা-যোৱা৷ সিদিনা দেওবাৰ, গেৰেজ বন্ধ কাৰণে মানুহ-দুনুহ একেবাৰে নাছিল৷"
 
"ৰতন নে কি নাম কৈছিল গাৰ্ডটোৰ- সি কি কয়?"
 
"ৰতন ডিউটিলৈ আহিছিল ৰাতি নটা বজাত৷"
 
"সি চাইকেলখন দেখা নাছিল?"
 
"দেখিছে৷ কিন্তু ৰিংকু ভিতৰত আছিল নে নাই সি নাজানে৷"
 
"কিয়? সিতো খবৰ কৰিব লাগিছিল৷"
 
"সি কোৱা মতে, সি ৰাতি নটা বজাৰ অলপ পিছত পহৰা দিবলৈ আহে৷ গেট খোলাই আছিল৷ মাত্ৰ এটা লাইট জ্বলি থকাৰ কাৰণে ঠাইখন অলপ আন্ধাৰ হৈ আছিল৷ গেটৰ কাষৰ পুৰণা গাড়ী এখনত সি বহি আছিল৷ কিছু সময় পিছত হঠাৎ চাইকেলখন তাৰ চকুত পৰে৷ সেইপিনে ভজবাবুৰ ৰুমৰ দৰজা তেতিয়া বন্ধ৷ সি ভাবিছিল ৰিংকুৱে ভজনবাবুৰ ৰুমত বহি আদ্দা মাৰি আছে৷"
 
"ইছ, মানুহজনে যদি তেতিয়াই লগে লগে গৈ দৰজাত ঢকা দিলেহেঁতেন৷ ছোৱালীজনী হয়তো বাচি গ'লহেঁতেন৷"
 
"ঢকা নিদিলেও সি হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে গৈ দৰজাৰ কাষত ৰৈছিল৷"
 
"ওঃ, তাৰ পিছত?"
 
"সি শুনিলে, ভিতৰত কোনোবা ছোৱালী, বা মাইকী মানুহৰ লগত ভজনবাবুৱে কথা পাতি আছে৷ কথা বা তৰ্কাতৰ্কি৷"
 
"তৰ্কাতৰ্কি?"
 
"হয়, ৰতনে সেই বুলিয়েই কৈছে৷"
 
"ছোৱালীজনীৰ মাতটো সি নিশ্চয় চিনি পায়৷"
 
"নিচিনাৰ কথা নাই৷ কিন্তু সেইটো যে ৰিংকুৰে মাত সেইটো সি ডাঠি ক'ব পৰা নাই৷"
 
"ইয়াৰ পিছতো কিবা সন্দেহ আছে শৱৰবাবু?"
 
"নাই, সন্দেহৰ অৱকাশ নাই৷ কিন্তু সন্দেহ মানেইতো প্ৰমাণ নহয়৷"
 
"চাৰকামষ্টিয়েল এভিডেন্স বুলিওতো এটা কথা আছে৷"
 
"আছে৷ আৰু সেইটোৱেই আমাৰ ট্ৰাম্প কাৰ্ড৷"
 
"ৰতনে ছোৱালীজনী দেখা নাই, মানি ল'লো৷ কিন্তু ৰেপ আৰু হত্যা কৰাৰ পিছত মৃতদেহটো নি যেতিয়া ফিল্ডত পেলাই থৈ আহিল, তেতিয়াতো সি চকু মুদি থকাৰ কথা নাহে৷"
 
"ৰতনে কোৱা মতে, ৰাতি দহ বাজি যোৱাৰ অলপ পিছত ভজনবাবুৱে দৰজা খুলি ওলাই আহি তাক মাতিলে৷ ৰতন ওচৰ পোৱাৰ আগতেই ভজনবাবুৱে তাক কোকোকলাৰ কেন আনিবলৈ পঠালে৷ ওচৰত কোকোকলাৰ কেন পোৱা নাযায়৷ সি কিছু দূৰলৈ যাবলগীয়া হৈছিল৷ প্ৰায় চল্লিশ মিনিট পিছত উভতি আহি সি ভজনবাবুৰ দৰজাত নক কৰে৷ ভজনবাবুৱে দৰজা খুলি কেনবিলাক নিলে৷ তেতিয়া ৰুমত কোনো নাছিল৷"
 
"ইয়াৰ মানে কি বুজিলে?"
 
"দুয়ে দুয়ে যোগ কৰিলে চাৰি হয় মেডাম৷ ধৰি ল'ব পাৰি যে সেই চল্লিছ মিনিটৰ ভিতৰতে হত্যা আৰু পেলাই থৈ অহা দুয়োটা কামেই কৰা হৈছিল৷"
 
"হে হৰি! কি সাংঘাতিক মানুহ৷"
 
"অঁ, বৰ সাংঘাতিক মানুহ৷ আৰু সেই কথাটোকে আপুনি আদালতত গৈ ক'ব লাগিব৷"
 
"মই নগ'লেওতো হয়৷ ৰতনেই চোন সাক্ষী আছে৷"
 
"ৰতন আমাৰ বৰ ইম্পোৰ্টেন্ট সাক্ষী৷ কিন্তু তাৰ এটা কথা গণ্ডগোলীয়া৷"
 
"কোনটো কথা?"
 
"যিজনী ছোৱালীৰ মাত সি ভজনবাবুৰ ৰুমত শুনিবলৈ পাইছিল, সেইটো ৰিংকুৰ হয় নে নহয় সি নিশ্চিতকৈ ক'ব পৰা নাই৷"
 
"সেইটোতো সৰু কথা৷ দৰজাখন বন্ধ আছিল, সেই কাৰণে হয়তো তাইৰ মাতটো ভালকৈ শুনা নাছিল৷"
 
"সেইটো হ'ব পাৰে৷"
 
"ভজনৰ সৈতে ৰিংকুৱে কি কথা পাতিছিল?"
 
শৱৰে অকণমান হাঁহি ক'লে, "জানিব খোজে? এইবিলাক টপ চিক্ৰেট কথা জানো আপোনাক কোৱা উচিত?"
 
"উচিত নহ'লে নক'ব৷"
 
"আৰে খং কৰিছে কিয়? ৰতনে শুনিবলৈ পাইছিল ছোৱালীজনীয়ে প্ৰায় চিঞৰি কৈছে, কিয় আপুনি মোক বিয়া নকৰায়? আপুনি কৰাবই লাগিব৷ উত্তৰত ভজনবাবুৱে বেছ উত্তেজিত মাতেৰে কৈছিল, এই বিলাক কি কৈ আছা পাগলৰ দৰে? তোমাক মই কোনোদিনে তেনেকৈ ভবা নাই৷ তুমি ঘৰলৈ যোৱা, মোক এনেদৰে আমনি নকৰিবা৷ উত্তৰত ছোৱালীজনীয়ে কৈছিল, আপুনি এটা কাপুৰুষ, নপুংসক, আপোনাৰ ব্যক্তিত্ব বুলি একো নাই, ইত্যাদি৷ ডিটেইলছ পুলিচৰ খাতাত লিখি থোৱা আছে৷"
 
"ও ম্মা! ৰিংকুৱে তাৰ লগত বিয়া হ'ব খুজিছিল?"
 
"খুজিব পাৰে৷ ভজনবাবুৰ বয়স হয়তো আঠত্ৰিশ-উনত্ৰিশ, নহয় জানো?"
 
"সিমান মানেই৷"
 
"বয়সৰ অলপ ব্যৱধান হ'লহেঁতেন৷ কিন্তু বিয়া হ'ব পাৰে৷"
 
"হ’ব পাৰে৷ পিছে বিয়া নকৰাই নাই, মাৰিলে কিয়?"
 
"সেইটোৱেই কথা, আপুনি ক'ব পাৰিব নেকি কিয় মাৰিলে?"
 
"নাই৷ কিন্তু ভজনে কি কয়?"
 
"তেওঁৰ মুখৰ পৰা বেছি কথা উলিয়াব পৰা নাই৷ তেওঁ কৈছে, সিদিনা সন্ধিয়া তেওঁৰ ৰুমত যিজনী ছোৱালী আছিল, তাই ৰিংকু নহয়৷"
 
"তেনেহ'লে কোন?"
 
"তেওঁ ক'বলৈ ৰাজী নহ'ল৷"
 
"ক'ব কেনেকৈ? সঁচা কথা ক'বলৈ গ'লেতো প্ৰমাণেই হৈ যাব৷"
 
"মোৰ সন্দেহ ছোৱালীজনী ৰিংকুৱেই৷"
 
"এতিয়াও সন্দেহ?"
 
"একেবাৰে প্ৰমাণিত নোহোৱালৈকে সন্দেহ শব্দটো ব্যৱহাৰ কৰাই ভাল৷"
 
"সেয়া আপোনালোকে কৰি থাকক৷ মই জানো, ছোৱালীজনী ৰিংকুৱেই৷"
 
শৱৰে অকণমান হাঁহিলে, তাৰ পিছত ক'লে, "ভজনবাবুক ফাঁচী কাঠত ওলোমাবলৈ আপুনি অলপ বেছিয়েই ব্যস্ত হৈ পৰিছে দেখিছো৷"
 
"নহ'ম কিয়? এজনী ছোৱালীক ৰেপ কৰি হত্যা কৰিছে, তাৰ কি ফাঁচী হ'ব নালাগে?"
 
"ফাঁচীয়েই হওঁক বা যাৱজ্জীৱন কাৰাদণ্ডই হওঁক, সন্দেহবোৰ সম্পূৰ্ণ ৰূপে প্ৰমাণ কৰিব নোৱাৰিলে জাজেতো আৰু সেই আদেশ নিদিব৷"
 
"আপুনি ৰিংকুৰ চাইকেলৰ কথাটো পাহৰি গ'ল নেকি?"
 
"নাই, মই একোৱেই নাপাহৰো, ৰিংকুৰ চাইকেলখনো এটা ডাঙৰ এভিডেন্স৷ কিন্তু ভজনবাবুৱে কৈছে, চাইকেলখন যে তাত আছিল, তেওঁ জনা নাছিল৷ সেই বিষয়ে তেওঁ একো নাজানে৷"
 
"কথা চাওঁক৷"
 
"অঁ৷ পুলিচে কেছ বনালে ভজনবাবু যে বিপদত পৰিব তাত সন্দেহ নাই৷ কিন্তু কেছ বনাবলৈকে আমি ফুল প্ৰুফ হোৱা দৰকাৰ৷"
 
"ফুল প্ৰুফ হ'বলৈকে আৰু কি কি লাগিব?"
 
"ভাল হ'লহেঁতেন এজন আই উইটনেছ পোৱা হ'লে৷"
 
"গেৰেজৰ বিপৰীত ফালে যে মানুহ-ঘৰ থাকে, তেওঁলোকে একো দেখা নাই?"
 
"নাই৷ আৰু এটা কথা৷"
 
"কি কথা?"
 
"পুলিচৰ কুকুৰ কিন্তু ভজনবাবুৰ গেৰেজৰ পিনে যোৱা নাই৷"
 
"ওহ!"
 
"উম, পিছে বৰষুণৰ বতৰ যে৷ সিদিনা ৰাতিও বৰষুণ দিছিল৷ গতিকে গোন্ধৰ ট্ৰেলটো মচা যাব পাৰে৷"
 
"সেইতো সম্ভৱ৷ মোৰ এনেকুৱা লাগিছে, আপুনি যেন এইটো কথাক লৈও সিমান নিশ্চিত নহয়৷"
 
"মোক আপুনি সন্দেহ-পিশাচ বুলিব পাৰে৷"
 
"গম পাইছো৷ চব পুলিচ কি এনেকুৱাই নেকি?"
 
"নাই৷ মইহে এনেকুৱা৷"
 
"তেনেহ'লে আপুনি ক্ৰিমিনেল ধৰিব কেনেকৈ৷"
 
"সকলো সময়তে যে ক্ৰিমিনেলক ধৰিব পাৰি, তেনেকুৱা নহয়, বহুত সুৰুঙাৰে সিহঁত সৰকি যায়৷ সেই সুৰুঙাবোৰকে মাৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছো৷"
 
"মোৰতো এনেকুৱা লাগিছে, এইটো এটা অ'পেন এণ্ড চাট কেছ৷"
 
শৱৰে মৃদু হাঁহি মাৰি ক'লে, "হোৱা হ'লেতো ভালেই আছিল৷ এতিয়া কথা এটা সুধো, ভাবি-চিন্তি উত্তৰ দিব৷"
 
"নিশ্চয়৷ মইতো এতিয়ালৈ ক'অপাৰেটেই কৰি আছো৷"
 
"হয়৷ আপুনি নাৰ্ভাছ হোৱা নাই৷"
 
"এতিয়া প্ৰশ্নটো সোধক৷"
 
"ফুলশয্যাৰ নিশা ভজনবাবুৰ যিটো পৰিচয় আপুনি পাইছিল, সেইটো অতি নিকৃষ্ট আৰু ভয়ংকৰ৷"
 
"অঁ৷"
 
"কিন্তু তাৰ পিছতো আপুনি আৰু সাত দিন শহুৰৰ ঘৰত আছিল৷"
 
"অঁ৷"
 
"আপুনি ভজনবাবুৰ ৰুমতে শুইছিল নে? আই মিন, একেলগে?"
 
"পাগল নেকি? মই তাৰ ৰুমতে শুইছিলো, হয়৷ কিন্তু সি তাৰ ভায়েকৰ ৰুমত শুইছিল৷ ঘৰৰ মানুহেই এই ব্যৱস্থাটো কৰি দিছিল৷"
 
"সেই সাতদিনৰ কথা কিবা মনত আছে?"
 
"কিয় নাথাকিব? মাত্ৰ ডেৰ-দুই বছৰ আগৰ কথা৷"
 
"সেই অভিজ্ঞতাটো কেনেকুৱা? মানে ৰিগাৰ্ডিং ভজনবাবু৷"
 
"সি কিন্তু তাৰ পিছত আৰু কোনোদিনে মোৰ কাষ চাপিবলৈ চেষ্টা কৰা নাছিল, আনকি লাজতে মূৰ তুলিও চোৱা নাছিল৷"
 
"সেই সাত দিনত আপোনাৰ লগত ভজনবাবুৰ কথা হৈছিল নেকি?"
 
"নাই৷ মোৰ কাষলৈকেই অহা নাছিল৷"
 
"আপুনি সেই সাতদিন শহুৰৰ ঘৰত আছিল কিয়? মানি ল'বলৈ চেষ্টা কৰিছিল?"
 
"নাই৷ প্ৰব্লেমতো মানি ল'ব পৰা বিধৰ নাছিল৷ সাতদিন আছিলো শহুৰৰ ঘৰৰ মানুহৰ অনুৰোধত৷ তাৰ ভায়েক পূজন আৰু ভনীয়েক দেবাৰতিয়ে মোক বহুত ভাল পাইছিল৷ শহুৰ দেউতা অসুস্থ মানুহ, শয্যাশায়ী আছিল৷ শাহু মাও বেয়া নাছিল৷ অতি ভাল মানুহ৷"
 
"সেই সাতদিনত ভজনবাবুৰ অন্য কোনো গুণ বা বৈশিষ্ট্য চকুত পৰিছিলেনে?"
 
"নাই৷"
 
"ভালকৈ মনত পেলাওক৷ দেয়াৰ মে বি এ ভাইটেল ফেক্ট৷"
 
"একো মনত পৰা নাই তেনেকুৱা৷ পিছে..."
 
"পিছে কি? ৰৈ গ'ল কিয়?"
 
"সি ৰাতিপুৱা সদায় চুবুৰিৰ কুকুৰবোৰক পাউৰুটী খোৱাইছিল৷"
 
"বাঃ, এটা নতুন কথা জানিব পাৰিলো৷ আৰু কিবা?"
 
"নাই, আৰু একো নাই৷"

***

পূৰ্ববৰ্তী অধ্যায়লৈ                    সূচীপত্ৰলৈ                 পৰবৰ্তী অধ্যায়লৈ