চাকিউবাছ - চতুৰ্থ অধ্যায়

  

*মূলঃ দেৱাৰতি মুখোপাধ্যায়*  

*অনুবাদঃ ৰাজীৱ ফুকন*

উপন্যাসখনৰ সূচীপত্ৰলৈ যাবলৈ ইয়াত ক্লিক কৰক

চতুৰ্থ অধ্যায়

প্ৰচণ্ড জোৰত চিৎকাৰ কৰিছিল অদম্যই৷ আৰ্তনাদৰ প্ৰাবল্যত এনেকুৱা লাগিছিল যেন হৃৎপিণ্ডটো ডিঙিৰে ওলাই আহিব বাহিৰলৈ৷ উত্তেজনাৰ প্ৰাবল্যত মস্তিষ্কৰ সিৰবোৰে যেন এতিয়াই বিদ্ৰোহ ঘোষণা কৰিব৷ বিছনা জুৰি তাৰ শৰীৰটোক লৈ এক পাশৱিক অত্যাচাৰ আৰম্ভ হৈছে৷
 
কিন্তু প্ৰতিবাৰৰ দৰে এইবাৰো বৃথা সেই আস্ফালন৷ সামান্যতম চিৎকাৰো মুখৰ পৰা বাহিৰলৈ ওলাই অহা নাই তাৰ৷ প্ৰতিবাৰৰ দৰে অদম্য ভয়াতুৰ প্ৰেমিকৰ দৰে বিছনাত চিত হৈ পৰি ৰৈছিল৷ অপাৰ্থিৱ সেই নাৰী আছিল অদম্যৰ ওপৰত, তাই অকলেই ৰাজত্ব চলাইছিল গোটেই সঙ্গম শয্যাত৷
 
প্ৰতিবাৰৰ দৰেই শৃঙ্গাৰৰ অন্তত শান্ত হ'ল ধুমুহাৰ৷ ৰতিক্লান্ত অদম্য তাৰ অকলশৰীয়া ফ্লেটত মৃতদেহৰ দৰে পৰি ৰ'ল বিছনাত৷
 
তাৰ পিছত লাহে লাহে তাৰ চকুৰে বৈ আহিবলৈ ধৰিলে চকুলো৷
 
এইবিলাক কি হ'বলৈ ধৰিছে তাৰ লগত? সন্মুখত তাৰ উজ্জল ভবিষ্যত, তাতোকৈয়ো উজ্জল জীৱনটোক উপভোগ কৰাৰ সুযোগ৷ কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰৰ বিজ্ঞানী হিচাপে মোটা পাৰিশ্ৰমিক লাভ কৰে সি, অহা মাহতেই পেটেন্টৰ স্বত্ব বিক্ৰীৰ ক্ষেত্ৰত চুড়ান্ত স্বাক্ষৰ কৰিবলৈ উৰি যোৱাৰ কথা আমেৰিকালৈ৷ তাৰ পিছতেই প্লাষ্টিক খোৱা মাচৰুম পেষ্টাওলোটিঅপচিচ মাইক্ৰ'স্পোৰা বিয়পি পৰিব দেশ-বিদেশৰ প্ৰতিটো চুকে কোণে৷  আবৰ্জনাৰে ভৰি যোৱা নৈ, প্লাষ্টিকৰে ভৰি উঠা পুখুৰী, বা সমুদ্ৰগৰ্ভত শুই থকা হাজাৰ হাজাৰ প্লাষ্টিক, এই সকলোবোৰ গিলি পেলাব ডঃ পালৰ যাদুকৰী মাচৰুমে৷
 
লাহে লাহে উৎসাহিত হৈ পৰিব সকলো দেশৰ চৰকাৰো৷ তেওঁলোকে চুক্তি কৰিব আমেৰিকান কোম্পানীটোৰে সৈতে৷ দেশৰ পৰা ৰাজ্য, ৰাজ্যৰ পৰা জিলা, পেষ্টাওলোটিঅপছিছ মাইক্ৰ'স্পেৰাই চাফা কৰি পেলাব সকলো প্লাষ্টিকৰ আবৰ্জনা৷
 
লাহে লাহে আগৰ দৰেই মালিন্যহীন হৈ উঠিব পৃথিৱী৷
 
জিলিকি ৰ'ব ভাৰতীয় বিজ্ঞানী ডঃ অদম্য পালৰ নাম৷ পকেট যিমানেই গধুৰ হ'ব, সুনামো সিমানেই বাঢ়িব৷ সকলো ঠিক-থাকে আগবাঢ়িলে অহা পাঁচ বছৰৰ ভিতৰত অদম্য দুটা কৃতিত্বৰ অধিকাৰী হ'ব৷ এক, পৃথিৱীৰ আগশাৰীৰ ধনী মানুহৰ তালিকাত নাম অন্তৰ্ভুক্ত৷ দুই, পৰিৱেশ ৰক্ষাৰ যুগান্তকাৰী অৱদানৰ বাবে ডাঙৰ ডাঙৰ পুৰষ্কাৰ৷ ন'বেল পোৱাটোও আচৰিত নহয়৷
 
সকলো পৰিকল্পনা প্ৰস্তুত হৈ আছে৷ ক'ত কেনেদৰে আগুৱাব লাগিব, কেতিয়া কি চাল খেলিব লাগিব, আন্তৰ্জাতিক ক্ষেত্ৰত কোন লবি ধৰিব লাগিব৷
 
ডঃ অদম্য পাল ব্যক্তিগত জীৱনত স্বাৰ্থপৰ? আত্মকেন্দ্ৰিক? নাৰী বিদ্বেষী? সেইবোৰ কথা আৰু তেতিয়া কোনেও মনত নাৰাখিব৷ ইতিহাসৰ পাতত অদম্য পালৰ নাম লিখা থাকিব সোণালী আখৰেৰে৷ এজন অসাধাৰণ জনহিতৈষী বিজ্ঞানী হিচাপে৷
 
কিন্তু তাৰ আগতে এইবোৰ কি? প্ৰতি নিশা ঘটা এই ঘটানাত ক্ৰমশঃ তাৰ মানসিক দৃঢ়তা ভাগি যাবলৈ ধৰিছে৷ সি অনৱৰতে অন্যমনস্ক হৈ থাকিবলৈ লৈছে৷ কথা পাহৰা হৈছে৷ খিংখিঙীয়া হৈ পৰিছে৷
 
সিদিনা সঞ্চয়ন অহাৰ সময়ত যেনেদৰে এটা ৰাসায়নিক বিক্ৰিয়াৰ ভুল ব্যাখ্যা কৰি পেলাইছিল সি, সেয়া সাধাৰণ কলেজ ষ্টুডেন্ট এটায়ো ধৰিব পাৰিব৷ সঞ্চয়নে ইতস্ততঃ কৰি ভুলটো শুধৰাই দিয়াত সি নিজেই অবাক হৈ গৈছিল৷ এনেকুৱা হৈ থাকিলেতো দেশ-বিদেশৰ বিভিন্ন কনফাৰেন্সত অপদস্থ হ'বলৈ আৰম্ভ কৰিব অদম্য৷
 
সঞ্চয়নে অৱশ্যে বিশেষ একো নক'লে৷ মাথোঁ এটা অপ্ৰাসংগিক প্ৰশ্ন কৰিছিল, "ছাৰ, বহুদিনৰ পৰাই এটা কথা সুধো সুধো বুলি ভাবি আছিলো৷ আপুনিতো পাইৰোলিছিছ প্ৰক্ৰিয়াৰ মাজেৰে প্লাষ্টিকৰ পৰা ইন্ধন প্ৰস্তুত কৰাৰ ওপৰত ৰিচাৰ্ছ কৰিছিল৷ যিহেতু গ্ৰাচিফিকেছনতকৈ পাইৰোলিছিছ বহুত কম জটিল আৰু সস্তা৷ হঠাৎ মাচৰুমটো কেনেকৈ আৱিষ্কাৰ কৰিলে?"
 
অদম্যই কৈছিল, "পাইৰোলিছিছটো আছিল মোৰ অফিছিয়েল পি.এইছ.ডি.ৰ বিষয় সঞ্চয়ন৷ মোৰ থেচিচ আছিল সেইটো লৈয়েই৷ মই অকলে নহয়, আমাৰ টিমত আৰু কেবাজনো আছিল৷ আৰু মাচৰুম ব্ৰিডিংটো আছিল মোৰ নিজস্ব ৰিচাৰ্ছ ইন্টাৰেষ্ট৷ গাইডৰ কোনো সহায় অবিহনে মই অকলে এইটো বিষয়ত কাম কৰিছিলো৷ সেই কাৰণেই মোৰ ক্ৰেডিটটো আজি ইমান ডাঙৰকৈ দেখিছে সকলোৱে৷'
 
"একেলগে দুটা সম্পূৰ্ণ ভিন্ন বিষয়ত গৱেষণা!" সঞ্চয়নে মুগ্ধ দৃষ্টিৰে তাৰ গাইডৰ পিনে চাইছিল, "আপুনি জিনিয়াছ ছাৰ৷"
 
কিন্তু সঁচাকৈ জানো ডঃ অদম্য পালক মানুহে আৰু বেছিদিন জিনিয়াছ বুলি ভাবি থাকিব?
 
শিশুৰ দৰে হুকহুকাই কান্দি কান্দি অদম্যই নিজৰ খোলা টেৰেছত গৈ বহিল৷ এক মুহূৰ্তৰ বাবে সি ভাবিলে, আভা ইয়াত থকা হ'লে তাইৰ সৈতে নিজৰ সমস্যাৰ কথা পাতি তাৰ মনটো অলপ পাতল নহ'লহেঁতেননে?
 
কথাটো মনলৈ অহাৰ লগে লগেই নস্যাত কৰি দিলে সেই সম্ভাৱনা৷ আভাৰ দৰে এজনী অশিক্ষিত পিছপৰা গাওঁৰ ছোৱালীয়ে এইবিলাক কি বুজিব? গৰুৰ দৰে নিৰ্বোধ চকু মেলি চাই থাকিব আৰু কান্দিবলৈ আৰম্ভ কৰিব৷
 
ঠিক তেনেতেই তাৰ মনৰ মাজৰ পৰা কোনোবাই স্পষ্টকৈ ক'লে, "আৰু লিলি থকা হ'লে?"
 
লিলিৰ নামটো মনলৈ অহাৰ লগে লগেই অদম্য চটফটাই উঠিল৷ নিজৰ অস্থিৰ ভাবটো নাইকিয়া কৰিবলৈ এটা চিগাৰেট জ্বলাবলৈ বিচাৰিলে৷
 
আচৰিত কথা৷ নতুন লাইটাৰটো নজ্বলা হ'ল৷ দুবাৰ, তিনিবাৰ, চাৰিবাৰ৷ খঙত হিতাহিত জ্ঞান হেৰুৱাই অদম্যই সেইটো মাৰি পঠিয়ালে টেৰেছত লগোৱা কাঁচত৷ পলকৰ ভিতৰতে সেই বহুমূলীয়া কাঁচ ঝনঝনাই খহি পৰিল৷
 
নিজৰ মূৰৰ চুলিত নিজে টানিবলৈ ধৰিলে অদম্যই৷ কি কৰিছে সি? নিজৰ ওপৰত নিয়ন্ত্ৰণ যে সি হাজাৰ প্ৰতিকূলতাৰ মাজতো নেহেৰুৱাই৷
 
জীৱনত বহুত কঠিন পৰিস্থিতিৰ সন্মুখীন হৈছে৷ মগজ ঠাণ্ডা ৰাখি সেইবোৰৰ পৰা ওলাই আহিছে অদম্যই৷
 
কিন্তু আজি?
 
প্ৰাণপণে নিবিচাৰিলেও তাৰ মনত পৰি গ'ল ধীমানে সিদিনা কোৱা কথাটো৷
 
"লিলিথ আৰু লিলি৷ আদম আৰু অদম্য৷ ইভ আৰু আভা৷ কি অদ্ভুত মিল, নহয়নে?"
 
অদম্যই এটা দীৰ্ঘ নিশ্বাস পেলালে৷ তাৰ জীৱন দৰ্শনৰ কেইটামান সুনিৰ্দিষ্ট নীতি আছে৷ তাৰ ভিতৰত এটা হ'ল, জীৱনৰ অন্ধকাৰ চুকবোৰত সি কেতিয়াও উকি নামাৰিব৷
 
কিন্তু আজি যেন সি সেয়া পৰা নাই৷ কোনোপধ্যেই পৰা নাই সোতৰ বছৰ পিছুৱাই যোৱাৰ পৰা নিজক নিবৃত্ত কৰিবলৈ৷
 
নিবিচৰাকৈয়ে মনে দুৰ্বাৰ সোতৰ দৰে উটি গৈছে কলেজৰ প্ৰথম বছৰত দেখা সেই সৰু কেঁকোৰা চুলিৰ ছোৱালীজনীৰ ওচৰলৈ৷
 
লিলি৷ লিলি মৈত্ৰ৷ অদম্য আৰু ধীমানৰ কলেজৰ সহপাঠিনী৷ ধীমানৰ যদিও বিষয় ইংৰাজী৷ অদম্য আৰু লিলিৰ বিষয় একে, কেমিষ্ট্ৰী৷ নিজৰ প্ৰচণ্ড নাৰী বিদ্বেষৰ হেতুকে গ্ৰেজুৱেচনৰ প্ৰথম বছৰ লিলিক ভালকৈ মনেই কৰা নাছিল অদম্যই৷ মাজে মাজে দেখে সেয়াই৷ ছোৱালীৰ লগত আৰু কি কথা পাতিব? কি জানে সিহঁতে?
 
কিন্তু প্ৰথম বছৰৰ পৰীক্ষাত কলেজটো বাদেই, গোটেই বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ভিতৰতেই কেমিষ্ট্ৰিৰ অনাৰ্ছত প্ৰথম হৈ এবছৰৰ ভিতৰতেই লিলি মৈত্ৰ বিখ্যাত হৈ পৰিল৷
 
চিৰজীৱন স্কুলত প্ৰথম হোৱা ছাত্ৰ অদম্যই কলেজত দ্বিতীয় স্থান লৈয়েই সন্তুষ্ট থাকিবলগীয়া হ'ল৷
 
লাগি গ'ল অদম্যৰ পুৰুষালিত৷ কিন্তু আদ্দা, বিনোদন সকলো বন্ধ কৰি দি দিন-ৰাত একাকাৰ কৰি গোটেই বছৰটো পঢ়িও পিছৰ বাৰো সি পালে দ্বিতীয় স্থান৷ আনহাতে লিলি পুনৰ ইউনিভাৰ্চিটিৰ ভিতৰতে প্ৰথম৷
 
চিনা পৰিচয়টো হৈছিল তৃতীয় বছৰত সোমোৱাৰ পিছত৷ অদম্যয়ে আগবাঢ়ি গৈ প্ৰথম কথা পাতিছিল৷ ৰঙিয়াল মনৰ, বাহিৰৰ কোনো মফচল ঠাইৰ পৰা চহৰলৈ পঢ়িবলৈ অহা লিলিয়ে স্বভাৱসিদ্ধভাৱেই বঢ়াই দিছিল বন্ধুত্বৰ হাত৷
 
তাৰ পিছত, ক'ৰ পৰা জানো কি হৈ গ'ল, লিলি প্ৰেমত পৰিল অদম্যৰ৷
 
অদম্যই জানো ভাল পাইছিল লিলিক?
 
ৰাতি ঢিমিক-ঢামাককৈ জ্বলি থকা তৰাবোৰে লগে লগে কৈ উঠিল, "নাই৷ পোৱা নাছিল৷ মাথোঁ লিলিৰ পঢ়া নষ্ট কৰিব বিচাৰিছিল৷"
 
সেয়াই৷ অদম্যই বিচাৰিছিল প্ৰেমৰ জালত ক্ৰমশঃ ফঁচাই লিলিৰ ৰিজাল্ট বেয়া কৰিব৷ যাতে চুড়ান্ত বৰ্ষৰ শ্ৰেষ্ঠ ছাত্ৰ হিচাপে তাৰ নাম থাকি যায়৷
 
লিলিয়ে মেচত থাকে৷ সময়ত ক্লাছ কৰে৷ সময়ত গুচি যায় মেচলৈ৷ তাত ৰন্ধা বঢ়া, ধোৱা পখালা চব নিজেই কৰিবলগীয়া হয়৷ সেয়ে অকণো সময় অপচয় নকৰে তাই, প্ৰথম কথা পাতোতেই এই কথা জনাইছিল অদম্যক৷
 
অদম্যই প্লেন কৰিলে, ছোৱালীজনী মেচত সোমোৱা সময়টোৱেই ইমান দেৰি কৰি দিব লাগিব যে ৰূমলৈ গৈ কাম বন সামৰি তাই আৰু অকণো পঢ়াৰ সময় নাপায় যেন৷ অদম্যৰ কোনো অসুবিধা নাই, তাক ঘৰত পানীৰ গ্লাচটো পৰ্যন্ত হাতত তুলি দিয়া হয়, পঢ়া শুনা ঠিকেই হ'ব৷
 
সেয়াই হ'ল৷ প্ৰতিদিনে ক্লাছৰ পিছত অদম্য আৰু লিলিয়ে ঘূৰি ফুৰিবলৈ ধৰিলে চহৰৰ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰলৈ৷ কোনোবা দিনা যদি ভিক্টোৰিয়া, কোনোবা দিনা প্ৰিন্সেপ ঘাট৷ সদ্য-তৰুণী লিলিৰ মনত তেতিয়া প্ৰেমৰ ৰঙীণ চিলা উৰিছে৷ অদম্যৰ সামান্য প্ৰেম প্ৰেম চাৱনি, অকণমান হাতত ধৰাতেই তাই কাহিল৷ প্ৰেমিকৰ পকেটত কোনোবাদিনা গুঁজি দিছে নিজৰ স্কলাৰশ্বিপৰ টকা, কোনোবাদিনা দিছে নিজে সযত্নে বনোৱা ক্লাছৰ নোট৷
 
ইমানবোৰ কৰি অদম্য সফল হ'ল হয়, কিন্তু কোনোমতেহে৷ সি প্ৰথম হ'ল, লিলি দ্বিতীয়৷ তাকো মাত্ৰ পাঁচ নম্বৰৰ বাবে৷
 
লিলি সিদিনা প্ৰেমিকৰ সাফল্যৰ আনন্দত আত্মহাৰা, কিন্তু অদম্যই একোতে শান্তি পোৱা নাই৷ কিবা এটা পোকে যেন তাৰ ভিতৰখন খুলি খুলি খাইছে৷
 
তেনেদৰে পাৰ হ'ল এম.এছ.ছিৰো দুটা বছৰ৷ তাত অদম্যই প্ৰথম বছৰ জয়ী হ'লেও পিছৰ বছৰ পুনৰ লিলি শীৰ্ষস্থানত৷
 
ভিতৰি ভিতৰি জ্বলি উঠিছিল অদম্য৷ কেৱল নিজৰ বিষয়তে নহয়, লিলিৰ সকলো বিষয়তে ভীষণ জ্ঞান৷ তাই যিমান সহজে মানুহৰ লগত মিলি যাব পাৰে, তেনেকৈয়ে ইতিহাসৰ পৰা ভূগোল, ৰাজনীতিৰ পৰা খেল, সকলো বিষয়তে ঘন্টাৰ পিছত ঘন্টা আলোচনা কৰি যাব পাৰে৷ সাংস্কৃতিক দিশতো তাই পিছ পৰি থকা নাই৷ কলেজত তাই আছিল কালচাৰেল চেক্ৰেটাৰী, আকৌ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ডিপাৰ্টমেন্টেতো সেয়াই৷
 
লিলি যেন এটা নক্ষত্ৰ, তাৰ পোহৰত আলোকিত হৈ মামুলি এটা গ্ৰহৰ দৰে বিচৰণ কৰে অদম্যই৷
 
তেনেদৰেই সময় যায়৷ এম.এছ.ছিৰ পিছত আৰম্ভ হ'ল পি.এইছ.ডি.৷ একে গাইডৰ অধীনত৷ একেটাই টিম৷
 
তেতিয়ালৈকে অদম্যৰ মুখা খহি পৰিছে, সৰু-সুৰা কথাতে তেতিয়া তীব্ৰ বাক্যবানৰ আঘাতত শোকৰ বন্যাত জৰ্জৰিত হ'বলগীয়া হৈছে লিলি৷ লিলি আহত হৈছে, ইমান দিনীয়া প্ৰেমিকৰ এনেকুৱা ব্যৱহাৰত ৰক্তাক্ত হৈছে তাই৷ কিন্তু ফিনিক্স পক্ষীৰ দৰে উঠি আহি পুনৰ আঁকোৱালি লৈছে অদম্যক৷ তাৰ বাদে যে এই চহৰত তাইৰ আৰু কোনো নাই৷
 
লিলিয়ে যিমানেই জোকাৰি পেলাই দিছে অপমান, অদম্যই সিমানেই হিংস্ৰভাৱে আক্ৰমণ কৰিছে তাইক৷ পাণ্ডিত্য, বু্দ্ধিত লিলিৰ নখৰ যোগ্যও নহয় যে সেয়া জানিও প্ৰকাশ্যে বন্ধু মহলত বা য'তেই ত'তেই বিদ্ৰূপ কৰিছে তাইক, উপহাস কৰিছে ছোৱালীবোৰৰ অপদাৰ্থতাক লৈ৷ আনপিনে কিন্তু গোপনে নিৰ্বিকাৰে ভাগ ল'বলৈ এৰা নাই লিলিৰ ষ্টাইপেণ্ডৰ টকাৰ, বা নোসোধা নোপোচাকৈ লৈ গৈছে তাইৰ দামী কিতাপ-পত্ৰ৷
 
আজি ইমান বছৰৰ পিছত সেই সময়বোৰৰ স্মৃতি ৰোমন্থন কৰি চমকি উঠিল অদম্য৷
 
তাৰ দৰে এটা নাৰী বিদ্বেষী পৰশ্ৰীকাতৰক লিলিয়ে ভাল পাইছিল কিয়?
 
কোনে জানে কিয়? প্ৰেমততো মানুহে কাৰণ অবিহনেই পৰে, অদম্যৰ দৰে হিচাপ-নিকাচ কৰিতো নপৰে৷
 
লিলিয়ে যিদিনা আত্মহত্যা কৰিছিল, অদম্য সিদিনা ব্যস্ত আছিল বন্ধু মহলৰ আগত দম্ভালি মৰাত৷ তাৰ পেষ্টাওলোটিঅপছিছ মাইক্ৰ'স্পোৰা মাচৰুমৰ আৱিষ্কাৰ সংক্ৰান্ত পেপাৰখন দুদিন আগতে প্ৰকাশ পাইছিল বিশ্বৰ আগশাৰীৰ এখন ৰিচাৰ্ছ জাৰ্নেলত৷ যিখন ৰিচাৰ্ছ জাৰ্নেলত ডাঙৰ ডাঙৰ বিজ্ঞানীসকলৰ এখন পেপাৰ ছপা হ'লেই হৈ-চৈ লাগি যায়, তাত এজন তৰুণ গৱেষকৰ এনেকুৱা দুৰ্দান্ত আবিষ্কাৰৰ কথা ছপা হোৱাত উল্কাৰ গতিত হিৰো হৈ পৰিছিল অদম্য৷
 
সাত বছৰ হৈ গ'ল লিলি গুচি যোৱা৷ এই সাত বছৰত অমূল পৰিৱৰ্তন আহিল অদম্যৰ জীৱনলৈ৷ সেই গৱেষণাপত্ৰৰ জোৰত একপ্ৰকাৰ তাক উপযাচি চাকৰি দিছে কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰৰ অধীনস্থ গৱেষণা সংস্থাই৷ এই সাত বছৰৰ প্ৰায় প্ৰতিটো দিন অদম্য ব্যস্ত আছিল নিজৰ সন্তানসম সেই মাচৰুমটো যিমান সম্ভৱ অধিক মূল্যত বিক্ৰী কৰিবলৈ দৰ দাম কৰাত৷
 
সজোৰে মোবাইল ফোনটো বাজি উঠাত অদম্য উচপ খাই উঠিল৷ অতীতৰ পৰা মুহূৰ্ততে ঘূৰি আহিল বাস্তৱলৈ৷ ৰূমলৈ গৈ ফোন ৰিচিভ কৰিলে৷
 
সিটো মূৰে ধীমান৷
 
"শুইছিলি?"
 
"নাই৷ ক'৷"
 
"আজিও হৈছে নেকি?"
 
অদম্য অকণমান ৰ'ল৷ তাৰ পিছত ক'লে, "হৈছে৷"
 
ধীমান এইবাৰ নিশ্চুপ হৈ ৰ'ল৷ অলপ সময় পিছত ক'লে, "এটা অদ্ভুত কথা জানিবলৈ পাই তোক ফোন কৰিলো৷"
 
"ক'৷" ক্লান্ত মাতেৰে ক'লে অদম্যই৷ তাৰ জীৱনত আজিকালি অদ্ভুত ঘটনা ইমান সঘনাই ঘটিবলৈ ধৰিছে যে সি পৰিশ্ৰান্ত হৈ পৰিছে৷
 
"সিদিনা চাইক'ল'জিষ্ট ছোৱালীজনীয়ে ইহুদীৰ প্ৰাচীন গ্ৰন্থ জোহাৰত ইনকিউবাছ, চাকিউবাছৰ কথা থকা বুলি কৈছিল, মনত আছে?"
 
"আছে৷"
 
"সেইবোৰকে ৰাতি খোৱাৰ সময়ত অলপ খুচৰি চাইছিলো৷ এটা ইন্টাৰেষ্টিং কথা পঢ়িবলৈ পালো৷ কি পালো জান?"
 
"কি?"
 
"পৃথিৱীৰ প্ৰথম চাকিউবাছ কোন আছিল জান?" সাপৰ ফোচফচনিৰ দৰে ফুচফুচাই ধীমানে ক'লে, "আদমৰ প্ৰথম পত্নী লিলিথ৷ ঈশ্বৰে তাইক নিৰ্বাসিত কৰাৰ পিছত তাই চাকিউবাছ হৈ যায়৷"
 
অদম্যৰ মূৰটো ৰিমঝিম কৰিবলৈ ধৰিলে৷ ভাব হ'ল বাগৰি পৰিব মজিয়াত৷ কোনোৰকমে ক'লে, "তাতে কি হ'ল?"
 
ধীমানে পুনৰ চেপা মাতেৰে ক'লে, "তোৰ চকুত পৰা নাই ইমানবোৰ মিল?"
 
ফোনটো কেতিয়া কাটি গৈছে বা কাটিছেই নে কটা নাই মন কৰা নাই অদম্যই৷ ধলং পলং খোজেৰে গৈ সি বহি পৰিল বিছনাখনত৷
 
মূৰত পাক-ঘূৰণি খাব ধৰিছে ধীমানৰ কথাবোৰ৷ লিলিথ, আদমৰ প্ৰথম পত্নীৰ বুদ্ধি আৰু শক্তি দুয়োটাই আছিল আদমতকৈ বেছি৷
 
লিলিওতো তেনেকুৱাই আছিল৷
 
লিলিথে দাবী কৰিছিল, বিছনাতো তাই থাকিব স্বামীৰ ওপৰত৷
 
বিদ্যুৎ চমকৰ দৰে অদম্যৰ মনত পৰিল, যি অদৃশ্য কুহকিনীৰ সৈতে সি ইচ্ছাৰ বিৰুদ্ধে ৰাতিৰ পিছত ৰাতি যৌনাচাৰত লিপ্ত হৈছে, এদিনৰ বাবেও তাই অদম্যৰ তলত থকা নাই৷ প্ৰতিদিনে বাঘজৰী ৰাখিছে নিজৰ হাতত, অদম্যক উঠোৱা বহোৱা কৰিছে নিজৰ ইচ্ছামতে৷
 
বিদ্যুৎ চমকৰ দৰে মনত পৰি গ'ল কেইদিন মান আগৰ এটা কথা৷ যিদিনা ঘৰত আভাহঁত আহিছিল৷ সি সংজ্ঞাহীন হৈ পৰিছিল, জ্ঞান উভতি অহাৰ লগে লগে শুনিছিল, পুতেক বুল্টুৱে কৈছে আৰু অলপ আগতে উঠা হ'লে সি লিলি মাহীৰ সৈতে কথা পাতিব পাৰিলেহেঁতেন৷ লিলি মাহীয়ে হেনো বহু সময় ধৰি ৰৈ ৰৈ গুচি গৈছিল৷
 
অদম্যই ভয়তে ঘামিবলৈ ধৰিলে৷
 
কোন এই লিলি মাহী? বুল্টুৱেতো কলিকতাত তেনেকুৱা কাকো চিনি নাপায়৷
 
অদম্যই পুনৰ চকুৰে ধোঁৱা-কোঁৱা দেখিলে৷ ধৰিব পাৰিলে যে সি পুনৰ অজ্ঞান হৈ পৰিব৷
 
জ্ঞান হেৰুৱাৰ আগে আগে তাৰ ভাব হ'ল, লিলিয়ে প্ৰতিশোধ লৈছে নেকি তাৰ ওপৰত? এফালে তাই চাকিউবাছ হৈ শেষ কৰিছে অদম্যক, আনফালে কোনো এক অলৌকিক উপায়েৰে আহি প্ৰবেশ কৰিছে অদম্যৰ ফ্লেটত৷
 
এনেদৰেই তিল-তিলকৈ অদম্যক শেষ কৰি পূৰণ কৰিছে প্ৰতিহিংসা?
 
কিন্তু সেয়া কেনেকৈ সম্ভৱ? লিলিচোন মৃত!

***

পূৰ্বৱৰ্তী অধ্যায়লৈ            সূচীপত্ৰলৈ            পৰৱৰ্তী অধ্যায়লৈ