য়েটি অভিযান - ত্ৰয়োবিংশ অধ্যায়

মূলঃ সুনীল গঙ্গোপাধ্যায়
অনুবাদঃ ৰাজীৱ ফুকন
উপন্যাসখনৰ সূচীপত্ৰলৈ যাবলৈ ইয়াত ক্লিক কৰক

ত্ৰয়োবিংশ অধ্যায়

লাইটটো জ্বলি উঠাৰ লগে লগেই খুৰাদেউৱে কোঠাৰ ভিতৰখন স্পষ্টকৈ দেখিবলৈ পালে৷ তেতিয়াও কুকুৰটোৰ মুখখন সোপা মাৰি ধৰি আছিল তেওঁ৷ কুকুৰটোক লৈ বৰ সমস্যা, এৰি দিলেই কামুৰিবলৈ খেদি আহে৷ নানা ধৰণে মৰম কৰিও তাক শান্ত কৰিব পৰা নাই, যেনে তেনে সি ওলাই যোৱাৰ চেষ্টাত আছে৷
 
কোঠাটোৰ এফাল জুৰি আছে এটা প্ৰকাণ্ড যন্ত্ৰ৷ তাৰ ঠিক সোঁমাজতে সেই লাইটটো জ্বলি আছে৷ যন্ত্ৰটো দেখিলেই ভয়ৰ ভাব এটা জাগি উঠে, ভাব হয় সেইটো যেন এটা এক-চকুৱা দানৱ৷ কেইটামান পেকিং বক্স সিচৰিত হৈ পৰি আছে ইফালে সিফালে, খুৰাদেউৱে এটা দুটা বাকচ খুলি চালে, ভিতৰত নানা ধৰণৰ যন্ত্ৰ-পাতিৰ পাৰ্টছ৷
 
ৰঙা-চকুৱা যন্ত্ৰটোৰ পিনে খুৰাদেউৱে চাই ৰ'ল কিছু ক্ষণ৷ যন্ত্ৰপাতিৰ বিষয়ে বেছি জ্ঞান নাই তেওঁৰ, সেইটো কিহৰ যন্ত্ৰ তেওঁ ধৰিব নোৱাৰিলে৷ এবাৰ ভাবিলে, কম্পিউটাৰ নেকি? হিমালয়ৰ নিচিনা এই দুৰ্গম ঠাইত মাটিৰ তলত ঘৰ বনাই কেনেকৈ ইমান ডাঙৰ যন্ত্ৰ এটা বহুৱালে ইহঁতে, সেই কথা ভাবি তেওঁ আচৰিত হ'ল৷
 
এখোজ দুখোজকৈ তেওঁ যন্ত্ৰটোৰ পিনে আগুৱাই গ'ল৷ তেওঁ ভাবিলে, এই যন্ত্ৰটোত হাত দিলে যে কিবা বিপদ হ'ব, সেইটো সম্ভৱ নহয় চাগে৷ কাৰণ কুকুৰটো ইমান পৰ এই ৰুমটোৰ ভিতৰতে আছিল, সিতো নিশ্চয় এই যন্ত্ৰটো চুইছে এবাৰ দুবাৰ, তাৰতো একো হোৱা নাই৷
 
খুৰাদেউ যন্ত্ৰটোৰ একেবাৰে কাষলৈ আগুৱাই যোৱাৰ লগে লগেই পিছফালে ধাম-ধাম শব্দ হ'ল দৰজাত৷
 
তেওঁ উভতি চালে, দৰজাখন লোৰ, আৰু খুব মজবুত৷ খিলি লগাই থৈছে তেওঁ, বাহিৰৰ পৰা খোলাৰ সাধ্য নাই৷ সদ্যহতে এই কোঠাটোৰ ভিতৰতেই তেওঁ নিৰাপদ৷
 
বাহিৰৰ পৰা কেইন ছিপটনৰ মাত শুনা গ'ল, "মিঃ ৰায়চৌধুৰী, ড'ন্ট বিহেভ লাইক এ ফুল৷ দৰজা খোলা৷"
 
খুৰাদেউৱে ক'লে, "নাই, মই দুঃখিত, দৰজাখন খুলিব নোৱাৰিম৷"
 
কেইন ছিপটনে ক'লে, "সোনকাল খোলা৷"
 
খুৰাদেউৱে ক'লে, "মই অলপ ব্যস্ত আছো৷ প্লীজ আমনি নকৰিবা৷"
 
কেইন ছিপটনে ক'লে, "এতিয়াই খুলি দিয়া, নহ'লে ব্লাষ্ট কৰি ভাঙি পেলাম দৰজাখন৷"
 
খুৰাদেউৱে ক'লে, "তোমালোকৰ দৰজা তোমালোকে ভাঙিব খুজিছা, তাতনো মই আৰু কি ক'ম! মন গৈছে ভাঙা৷"
 
খুৰাদেউ যন্ত্ৰটোৰ সন্মুখত গৈ বহিল৷ বিভিন্ন ৰঙৰ অজস্ৰ বুটাম যন্ত্ৰটোৰ গাত শাৰী শাৰীকৈ সজোৱা আছে৷ খুৰাদেউৱে সাহস কৰি এটা বুটাম টিপিলে৷
 
লগে লগে যন্ত্ৰটোৰ পৰা খুব ডাঙৰ ডাঙৰকৈ শব্দ হ'বলৈ ধৰিলে, "টু টু নাইন৷ কে ৱাই চেভেন চেভেন৷ আলফা ওমেগা.."
 
শব্দটো ইমান হঠাতে আৰু ইমান ডাঙৰকৈ হৈছিল যে উচপ খাই দুখোজ পিছুৱাই আহিল তেওঁ৷ যন্ত্ৰয়তো কথা ক'ব নোৱাৰে, নিশ্চয় সেয়া ৰেকৰ্ড কৰি থোৱা আছে৷ এইবিলাক কিবা সাংকেতিক সূত্ৰ৷
 
কেইন ছিপটনে ক'লে, "সাৱধান সেই যন্ত্ৰটোত আৰু হাত নলগাবা, মৰি থাকিবা তুমি৷ দৰজা খোলা সোনকাল, তোমাৰ ভতিজাটো সম্পৰ্কে দৰকাৰী কথা আছে৷"
 
এই দুয়োটাই যে ঠগিবলৈ কোৱা কথা, সেয়া বুজিবলৈ খুৰাদেউৰ অকণো দেৰি নালাগিল৷ তেওঁ হাঁহিলে৷
 
কেইন ছিপটনক তেওঁ ক'লে, "তাতকৈও দৰকাৰী কামত মই ব্যস্ত আছো৷ সেইবিলাক পিছত পাতিম৷"
 
খুৰাদেউৱে আৰু এটা বুটাম টিপাৰ লগে লগেই ফটককৈ যন্ত্ৰটোৰ ওপৰৰ ঢাকনি এখন খোল খাই গ'ল৷ ভিতৰত কাচেৰে ঢাকি ৰখা কেবাটাও ঘড়ীৰ দৰে বস্তু৷ তাত ঝিক-ঝিক ঝিক-ঝিক শব্দ হৈ আছে৷ খুৰাদেউৱে হাত নলগালে সেইবোৰত৷ তেওঁ আন এটা বুটাম টিপিলে, তেতিয়া যন্ত্ৰটোৰ পৰা বিপ-বিপ বিপ-বিপ শব্দ হ'বলৈ ধৰিলে৷

দৰজাৰ বাহিৰত কেইন ছিপটনে পাগলৰ দৰে চিঞৰ বাখৰ কৰিছে৷ খুৰাদেউৱে তাৰ কথাৰ আৰু একো উত্তৰ নিদিলে৷ কেইন ছিপটন কিয় ইমান উত্তেজিত হৈ পৰিছে, সেই কথা খুৰাদেউৱে বুজি পাইছে৷ এই যন্ত্ৰটোৰে বাহিৰলৈ খবৰ পঠায়৷ খুৰাদেউৱে নানা ধৰণৰ বুটাম একেলগে টিপি দিলে যন্ত্ৰটোৱে নানাধৰণৰ উল্টা পাল্টা খবৰ একেলগে পঠাবলৈ আৰম্ভ কৰিব৷ তাৰ ফলত, যি দেশলৈ এই খবৰবোৰ যাবগৈ, সিহঁতে বুজি পাব যে ইয়াত কিবা গণ্ডগোল হৈছে৷ কেইন ছিপটনে তেনেকুৱা হোৱাটো বিচৰা নাই৷
 
কেইন ছিপটনে ক'লে, "ৰায়চৌধুৰী, শুনা৷ তোমাক এটা সুযোগ দিছো৷ তুমি যদি ভালে ভালে দৰজা খুলি ওলাই আহা, মই তোমাৰ একো অনিষ্ট নকৰো৷ তোমাক মুকলি কৰি দিম৷"
 
খুৰাদেউৱে ক'লে, "হয় নেকি, হঠাৎ ইমান উদাৰ হ'লা যে?"
 
"যন্ত্ৰটোত হাত নলগাবা৷ তুমি নাজানা, তাৰ এটা বুটাম টিপিলে গোটেই ঠাইখন উৰি যাব৷"
 
"মোক ঠগিব খুজিছা?"
 
"মই সঁচাই কৈছো৷"
 
"ভালেই তেনেহ'লে৷ যিহেতু তোমালোকৰ হাতৰ পৰা বচাৰ কোনো উপায় নায়েই, এই ঠাইখনকেই উৰাই দিয়া ভাল হ'ব৷"
 
"তোমাক আমি বচাৰ সুযোগ দিছো৷ তোমাৰ ভতিজা ল'ৰাটোকো আমি এৰি দিম৷"
 
"মোৰ ভতিজাটো ক'ত?"
 
"সি ইয়াতেই আছে৷"
 
"তাক কথা ক'বলৈ কোৱা৷ তাৰ মাত শুনিব বিচাৰো৷"
 
এইবাৰ কেইন ছিপটনৰ মাত বন্ধ হ'ল৷ তাৰ মিছা কথা ধৰা পৰি গৈছে৷ সন্তুক এতিয়াও সিহঁতে ধৰিব পৰা নাই৷ সাত-আঠজনে মিলি খেদি গৈও ধৰিব পৰা নাই তাক৷ সন্তুৱে সুৰঙ্গৰ ভিতৰত সিহঁতৰ সৈতে লুকা-ভাকু খেলিছে৷
 
কেইন ছিপটনে তাৰ সংগী কেইটাক প্ৰচণ্ড ধমক দি ক'লে, "এতিয়াও ল'ৰাটোক ধৰিব পৰা নাই? অপদাৰ্থৰ দল৷"
 
খুৰাদেউ অলপ পৰ নিৰৱে থাকিল৷ কেইন ছিপটনে যে ক'লে, কোনে এটা বুটাম টিপি দিলে গোটেই ঠাইখন উৰি যাব, কথাটো জানো সঁচা? গুপ্তচৰ বিলাকৰ মাজত বেছিভাগ সময়ত এনেকুৱা ধৰণৰ ব্যৱস্থা দেখা যায়৷ ধৰা দিয়াৰ পৰিবৰ্তে সিহঁতে নিজৰেই সকলো তথ্য পাতি ধ্বংস কৰি পেলোৱাৰ চেষ্টা কৰে৷ কিন্তু ইয়াৰ পৰা পলাবলৈ বেলেগ কোনো ৰাস্তা নাই নেকি? কেইন ছিপটনে দলে-বলে পলোৱাৰ চেষ্টা কৰা নাই কিয়?
 
খুৰাদেউৱে চিঞৰি ক'লে, "কেইন ছিপটন, এইবাৰ মই তোমাক আদেশ দিছো, শুনা৷ যদি জীয়াই থাকিবলৈ ইচ্ছা আছে, এতিয়াই পলোৱা৷ মই ইটোৰ পিছত সিটোকৈ আটাই কেইটা বুটাম টিপি যাম শেষ পৰ্যন্ত৷"
 
কেইন ছিপটনে ক'লে, "ব্লাডি ফুল, তেনেহ'লে তুমি নিজেও মৰিবা৷"
 
"তোমালোকৰ হাতত মৰাতকৈ তোমালোক চবকে ধ্বংস কৰি মৰাই ভাল৷"
 
"ৰায়চৌধুৰী, এইপিনে আহা, দৰজাৰ কাষলৈ, প্লীজ, কথা এটা শুনা..."
 
খুৰাদেউৱে তাৰ লগে লগে অজগৰ সাপৰ ফোঁচ-ফোঁচনিৰ দৰে এটা শব্দ শুনিবলৈ পালে৷ শব্দটো কিন্তু সেই যন্ত্ৰটোৰ পৰা অহা নাই৷ অকণমান মন কৰোতেই খুৰাদেউৱে ধৰিব পাৰিলে শব্দটো আহিছে দৰজাৰ বাহিৰৰ পৰা৷ তেওঁ বুজিলে, শব্দটো জুইৰ৷ লো গলোৱা জুইৰে সিহঁতে দৰজাখন গলাব বিচাৰিছে৷ নাইবা দৰজাখনত এটা ফুটা কৰিব পাৰিলেও সিহঁতে তেওঁক গুলীয়াব পাৰিব ফুটাটোৰে৷৷ সেয়ে কামটো সম্পূৰ্ণ নোহোৱালৈকে কেইন ছিপটনে তেওঁক কথাৰ মাজত ব্যস্ত ৰাখিব খুজিছে৷
 
আন কোনো উত্তৰ নিদি খুৰাদেউৱে যন্ত্ৰটোৰ এফালে আহি থিয় হ'ল, দৰজাখন গলাব পাৰিলেই সিহঁতে তেওঁক পুনৰ ধৰি পেলাব৷ এইবাৰ আৰু সিহঁতে নেৰিব৷
 
তেওঁ বুটাম বিলাক পৰীক্ষা কৰাত লাগিল৷ কোনটো বুটাম আটাইতকৈ বিপদজনক সেয়া জনাৰ উপায় নাই৷ খুৰাদেউৱে নিজে মৰাক লৈ চিন্তা নকৰে, কিন্তু সন্তুৰ কথা ভাবি অকণমান দ্বিধাবোধ কৰিলে তেওঁ৷ সন্তু এতিয়াও ধৰা পৰা নাই, বিস্ফোৰণত চব উৰি গ'লে সিও মৰিব৷
 
এতিয়াও চৈধ্যটা বুটাম টিপবলৈ বাকী আছে, ইয়াৰ মাজত সেই বিশেষ বুটামটো কোনটো? সময়ো বেছি নাই তেওঁৰ হাতত৷ খুৰাদেউৱে এটা হালধীয়া বুটাম টিপি দিলে৷
 
লগে লগে এনেকুৱা এটা ঘটনা ঘটিল যে খুৰাদেউৱে ফূৰ্তিতে "আহা" বুলি চিঞৰি উঠিল৷ হালধীয়া বুটামটো টিপাৰ লগে লগেই মূৰৰ ওপৰত চৰ-চৰ চৰ-চৰ শব্দ কৰি কোঠাটোৰ চালিখন খুলি গ'ল৷ দেখা গ'ল আকাশ৷ খুৰাদেউৰ এনেকুৱা লাগিল তেওঁ যেন বহু বছৰ মূৰত আকাশ দেখিলে৷ বুকু ভৰাই উশাহ ল'লে তেওঁ৷ ফেৰ-ফেৰীয়া চেঁচা বতাহ এচাতিও লাগিলহি তেওঁৰ গাত৷
 
চালিখন খুলি গ'লেও, দেৱাল কেইখন বহুত ওখ৷ খুৰাদেউৰ পক্ষে জঁপিয়াই ওপৰত উঠা অসম্ভৱ৷ এতিয়াও মুক্তি পোৱাৰ আশা তেওঁৰ সিমান নাই৷ কিন্তু তেওঁ প্ৰথমতেই এটা কাম কৰিলে৷
 
ইমান পৰে এখন হাতেৰে তেওঁ কুকুৰটোক জোৰকৈ ধৰি আছিল, এইবাৰ দুয়োখন হাতেৰে ধৰি তাক গাৰ জোৰে বাহিৰলৈ দলিয়াই দি ক'লে, "যাঃ৷"
 
কুকুৰটোৱে বাহিৰত বৰফৰ ওপৰত পৰি ভৌ-ভৌকৈ প্ৰচণ্ড জোৰে ভুকিবলৈ ধৰিলে৷

***

পূৰ্ববৰ্তী অধ্যায়লৈ                    সূচীপত্ৰলৈ                 পৰবৰ্তী অধ্যায়লৈ