চাকিউবাছ - প্ৰথম অধ্যায়

  

*মূলঃ দেৱাৰতি মুখোপাধ্যায়*  

*অনুবাদঃ ৰাজীৱ ফুকন*

উপন্যাসখনৰ সূচীপত্ৰলৈ যাবলৈ ইয়াত ক্লিক কৰক

প্ৰথম অধ্যায়

জাৰৰ দিন৷ দোভাগ ৰাতি৷ ঘৰৰ কাষৰ গছবোৰৰ পাতৰ ফাঁকে ফাঁকে হিমশীতল অন্ধকাৰ থুপ লাগিছে৷ ঘড়ীৰ কাটাৰ টিক টিক শব্দৰ বাদে যেন আৰু ক'তো কোনো স্পন্দন নাই এই জগতত৷ খিৰিকিৰ কাঁচৰ মাজেৰে দূৰৈৰ লেম্প পোষ্টটোৰ ধূসৰ পোহৰ আহি পৰিছে কোঠাৰ ভিতৰত৷ সৃষ্টি কৰিছে এক অদ্ভুত মায়াৱী পৰিৱেশৰ৷
 
এনেকুৱা পৰিৱেশত প্ৰচণ্ড ঠাণ্ডাত লেপৰ তলত শুই থাকিলে সেই সুখানুভূতিৰ জাল ভাঙি সহজতে টোপনি নাভাঙে৷ উঠিব খুজিলেও টোপনিয়ে লাহে লাহে পুনৰ দেহটোক আঁকোৱালি ধৰে৷ যদিহে জোৰ কৰি উঠাই দিয়া নহয়৷
 
অদম্য পালৰো সেয়াই হৈছিল৷ বহু সময় ধৰি এটা অস্বস্তি  অনুভৱ কৰি আছিল, অবাঞ্চিত এক স্পৰ্শই তাৰ টোপনিত ব্যাঘাত জন্মাইছে৷ নিদ্ৰাচ্ছন্ন অৱস্থাতো সি বাৰে বাৰে সেই অস্বস্তিটোক দূৰলৈ ঠেলি পঠাইছিল৷ সামান্য উচপিচাই বাগৰ সলাই পুনৰ সাৱটি ধৰিছিল লেপৰ তলৰ তাৰ একমাত্ৰ সংগী গাৰুটোক৷
 
কিন্তু বেছ কেবাবাৰো তেনেকুৱা হোৱাত তাৰ টোপনিটো সঁচাকৈ সম্পূৰ্ণৰূপে ভাঙি গ'ল৷ সি সাৰ পালে৷
 
আৰু সাৰ পোৱাৰ পিছত আৱিষ্কাৰ কৰিলে, লেপৰ তলত যেন সি অকলে নাই৷ সি স্পষ্টকৈ অনুভৱ কৰিছে, তাৰ নৈশ পোছাকৰ তলত কিলবিলাই আছে দুখন কোমল হাত৷ বেপৰোৱা পৰ্যটকৰ দৰে সেই হাত দুখনে বিচৰণ কৰি ফুৰিছে তাৰ দেহৰ য'তে ত'তে৷ দ্বিধাহীনভাৱে স্পৰ্শ কৰিছে তাৰ বুকু, পেট, নাভি৷ আগ্ৰাসী নাৱিকৰ দৰে ক্ৰমশঃ যাত্ৰা কৰিছে তল ফাললৈ৷
 
গভীৰ টোপনি হঠাতে ভাঙি গ'লে বাস্তৱলৈ উভতি আহোতে অলপ সময় লাগে৷ অদম্য পালৰো সেয়াই হৈছিল৷ টোপনি ভঙাৰ পিছতো সি নিৰৱে শুই আছিল৷ সাত পাঁচ নাভাবি চকু মুদি উপভোগ কৰিছিল লেপৰ তলৰ সেই উষ্ণ মৰম৷
 
বহুদিনৰ মূৰত তাৰ পঁয়ত্ৰিশ বছৰীয়া শৰীৰটো যেন জাগি উঠিছে৷
 
কোমল হাতৰ লগতেই এইবাৰ সি অনুভৱ কৰিলে এযোৰ কোমল ওঁঠৰ স্পৰ্শ৷ ওঁঠযুৰিয়ে তাৰ বুকুত পাগলৰ দৰে স্পৰ্শ কৰিছিল, বুকুৰ পৰা লাহে লাহে সৰ্পিল গতিত উঠি আহিল তাৰ ডিঙি বগাই৷ ডিঙিৰ কাষত কাণৰ সামান্য তলত ওঁঠযুৰিৰ ক্ৰমাগত ঘৰ্ষণত অদম্য পাল ভীষণ উত্তেজিত হৈ পৰিল৷
 
সুখানুভূতিত এটা সময়ত নিজৰ অজানিতেই তাৰ মুখেৰে ওলাই গ'ল এটা মৃদু চিৎকাৰ, "আহ!"
 
আৰু তাৰ সুখৰ চিৎকাৰত বোধহয় ওঁঠযোৰ আৰু বেছি উৎসাহিত হৈ পৰিল৷ চিধা আহি হেঁচি ধৰিলে তাৰ ওঁঠৰ ওপৰত৷
 
আহ, কি মাদকতাময় এক সুগন্ধ৷ প্ৰচণ্ড ঘৰ্ষণত নিজৰ ওঁঠযুৰি যেন ক্ৰমশঃ শুষ্ক হৈ পৰিছিল তাৰ৷ অথচ অদম্যই বিচাৰিছিল, এই অসম্ভৱ স্বৰ্গীয় মুহূৰ্ত দীৰ্ঘস্থায়ী হওঁক৷
 
সেমেকা চুম্বনৰ সুখ সাগৰত উটি ভাহি থাকি কিছু সময় পিছত অদম্যই চকু মেলিলে৷
 
আৰু তেতিয়াই তাৰ তন্দ্ৰাৱেশ সম্পূৰ্ণৰূপে ভাঙি গ'ল৷ তাৰ মনত পৰি গ'ল, কোঠাত দ্বিতীয় কোনো ব্যক্তি নাই৷
 
থকা সম্ভৱেই নহয়৷ তাৰ এই ত্ৰয়োদশ মহলাৰ ফ্লেটত সি অকলে থাকে৷
 
মনলৈ অহাৰ লগে লগেই সি বিস্ফোৰিত নেত্ৰে উঠি বহিবলৈ চেষ্টা কৰিলে৷ কিন্তু নোৱাৰিলে৷ সেমেকা ওঁঠ আৰু দুখন হাতে তেতিয়া তাৰ শৰীৰ সম্পূৰ্ণ নিয়ন্ত্ৰণ নিজৰ দখললৈ লৈ গৈছে৷
 
কোঠাৰ ঘিটমিটীয়া অন্ধকাৰতো যিকণ অস্পষ্ট পোহৰ বাহিৰৰ পৰা সোমাই আহিছিল, সেই পোহৰতে অদম্যই লেপখন টান মাৰি গুচাই দিলে গাৰ পৰা৷ দেখিলে লেপৰ তলত কোনো নাই৷
 
অথচ এতিয়াও সি স্পষ্টকৈ অনুভৱ কৰি আছে এক নাৰী শৰীৰ তাৰ লগত ৰতিক্ৰিয়াত মগ্ন৷
 
কিন্তু নাই৷ সি আৰু উপভোগ কৰিব পৰা নাই৷ ইন্দ্ৰিয় সুখো লোপ পাইছে তাৰ৷ বৰং ভয়, অবিশ্বাসত তাৰ গাৰ নোম ডাল ডাল হৈ পৰিছে৷
 
সি প্ৰাণপণে চেষ্টা কৰিছে অদৃশ্য সেই শয্যাসংগিনীৰ হাতৰ পৰি মুক্ত হ'বলৈ৷
 
কিন্তু পৰা নাই৷
 
ভয়তে তাৰ উশাহ বন্ধ হৈ আহিছে৷ এই ঠাণ্ডাটো ঘামত তিতি গৈছে তাৰ সৰ্ব শৰীৰ৷ সি অনুভৱ কৰিলে, সি প্ৰৱেশ কৰিব ধৰিছে এক হিমশীতল গহ্বৰত৷ তাৰ নিয়ন্ত্ৰণ অবিহনেই৷
 
ওহ! কি হিমশীতল সেই গহ্বৰ৷ যেন হাজাৰ বছৰ ধৰি তাৰ বাবেই অপেক্ষা কৰি আছে সেই মৃত্যু উপত্যকাই৷
 
এটা সময়ত সংজ্ঞা হেৰুৱাই পেলালে সি৷
 
***
 
শিয়ালদহ ষ্টেচনৰ বাহিৰৰ অ’ভাৰব্ৰিজৰ বাওঁফালেৰে কেইমিনিট মান গ'লে যে বেচৰকাৰী নাৰ্চিংহোমখন পোৱা যায়, সেইখনৰ নাম সঞ্জীৱনী৷
 
সেইখন যেনেকুৱা জনপ্ৰাণীহীন, তেনেকুৱাই অনুজ্বল পোহৰত ম্ৰিয়মাণ৷ ৰিচেপচনত বহি থাকে এগৰাকী শকত-আবত মহিলা৷ দেহৰ চৰ্বিৰ লগত মিলাকৈ তেওঁৰ মেজাজটোও বেছি৷ তেওঁৰ খিংখিঙীয়া স্বভাৱৰ বাবে যি দুই এজন ৰোগী আহে, সিহঁতেও ফালৰি কাটে৷ ৰিচেপচনৰ হালধীয়া ঢিমা ঢিমা পোহৰত দাগ লগা চোফা কেইখনো খালী হৈ পৰি থাকে৷
 
বুজাই যায়, কেবা দশক আগতে খোলা এই সঞ্জীৱনী এতিয়া 'আউটডেটেড'৷
 
ব্যতিক্ৰম কেৱল মাহৰ প্ৰথমটো শনিবাৰ৷ এই এটা দিন সঞ্জীৱনী নাৰ্ছিংহোমৰ বাহিৰত ভিৰ কুলাই পাচিয়ে নধৰা হয়৷ ৰিচেপচনৰ দুয়োখন চোফাৰ মাজত প্ৰতিযোগীতা চলে ঠাইৰ বাবে৷ অগণন মানুহ থিয় হৈ থাকে অপেক্ষাত৷
 
দেশৰ আগশাৰীৰ মনোৰোগ বিশেষজ্ঞ ডঃ সাম্য চট্টৰাজ মাহৰ এই এটা দিন ইয়াত বহে৷
 
ডঃ সাম্য চট্টৰাজ এতিয়া কৰ্ম সূত্ৰে থাকে মুম্বাইত৷ তাত তেওঁৰ যথেষ্ট সুনাম৷ শুনা যায়, বলীউদৰ জনপ্ৰিয় বহুকেইজন অভিনেতা-অভিনেত্ৰী তেওঁৰ নিয়মীয়া পেছেন্ট৷ দেশৰ প্ৰতিখন চহৰৰ আভিজাত হস্পিতালবোৰে হাহাকাৰ কৰি থাকে তেওঁৰ এটা চেম্বাৰ পাবলৈ৷ ইমানবোৰৰ পিছতো তেওঁ কলিকতাত ৰোগী চাবলৈ এনেকুৱা আউটডেটটেদ হস্পিতাল এখন কিয় বাছি লৈছে, সেয়া সঁচাকৈয়ে আচৰিত হ'বলগীয়া কথা৷
 
ডঃ চট্টৰাজ মাহে এই এটা দিনেই দুপৰীয়া ফ্লাইটত কলিকতালৈ আহে, আবেলিৰ পৰা ৰাতিলৈ সঞ্জীৱনীত ৰোগী চায়, তাৰ পিছত ইয়াৰ পৰাই চিধা গুচি যায় বিমানবন্দৰলৈ৷ কলিকতাৰ বহু কেইখন হস্পিতালে বাৰম্বাৰ অনুৰোধ কৰা তথা প্ৰলোভন দিয়া স্বত্বেও তেওঁ আন ক'তো নবহে৷
 
আজিও মাহৰ প্ৰথম শনিবাৰ৷ সন্ধিয়াৰ পৰা হোৱা সেই বিপুল ভিৰৰ বাবে ৰিচেপচনিষ্ট মহিলাগৰাকী যে বিধ্বস্ত হৈ পৰিছে সেয়া তেওঁৰ চকুৱে মুখে প্ৰতীয়মান৷
 
এতিয়া ৰাতি চাৰে নটা৷ ৰিচেপচন প্ৰায় খালী৷ শেষ ৰোগীজনৰ যেতিয়া পাল পৰিল, মহিলাগৰাকীয়ে ক্লান্ত কৰ্কশ মাতেৰে ক'লে, "আপুনিয়ে একাৱন্ন নম্বৰ, নহয়নে? ভিতৰলৈ যাওঁক৷"
 
বাহিৰৰ ৰিচেপচনিষ্ট ক্লান্ত যদিও ভিতৰৰ ডাক্তৰ চাহাব কিন্তু সম্পূৰ্ণ সজীৱ৷ পোন হৈ বহি আছে টেবুলৰ সন্মুখত৷ অদূৰত তেওঁৰ চেক্ৰেটাৰীয়ে কলম দাঙি ৰৈ আছে নতুন কেছৰ ডিটেইলছ লিখিবলৈ৷
 
সন্মুখত আহি বহা দুই ভদ্ৰলোকক এবাৰ নিৰীক্ষণ কৰি ল'লে ডাঃ সাম্য চট্টৰাজে, তাৰ পিছত হাঁহি মুখে সুধিলে, "আপোনালোকৰ মাজৰ কোন অদম্য পাল৷"
 
"মই৷" চছমা পিন্ধা লোকজনে গল হেঁকাৰি মাৰি ক'লে৷ তেওঁৰ পিন্ধনত দামী চুট, দেহৰ গঠন সামান্য শকত৷ উচ্চতা মজলীয়া৷
 
"নমস্কাৰ৷" সাম্য চট্টৰাজে আনজন ব্যক্তিৰ পিনে চালে, "আৰু আপুনি?"
 
"মই এওঁৰ বন্ধু, ধীমান চক্ৰবৰ্তী৷"
 
ডাঃ সাম্য চট্টৰাজৰ কাম কৰাৰ ধৰণ হ'ল প্ৰথমেই তেওঁ চিধা ৰোগীৰ সমস্যালৈকে নাযায়৷ এয়াতো আৰু পেটৰ অসুখ বা জ্বৰ-চৰ্দি নহয় যে 'কি সমস্যা' বুলি সোধাৰ লগে লগেই হলাহলে বকিবলৈ আৰম্ভ কৰিব৷ মানুহৰ মনৰ ভিতৰত সোমাবলৈ হ'লে, তাৰ আগতে তেওঁৰ লগত সহজ হৈ ল'ব লাগিব৷ ৰোগীৰ সংকোচ কাটিব লাগিব৷ তেতিয়াহে ৰোগীয়ে নিজৰ ফালৰ পৰাই সমস্যাটো ডাক্তৰৰ আগত খুলি ক'বলৈ কুণ্ঠাবোধ নকৰিব৷
 
এওঁলোকৰ ক্ষেত্ৰতো সেয়াই হ'ল৷ ইটো-সিটো কথোপকথনৰ মাজেৰেই ডঃ চট্টৰাজে জানিব পাৰিলে, এওঁলোক দুয়ো বন্ধু৷ তেওঁৰ ৰোগী ডঃ অদম্য পাল কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰী গৱেষণা সন্থাত কৰ্মৰত এজন জৈৱ-ৰসায়নবিদ৷ কলিকতাতেই থাকে৷ তেওঁৰ বাল্য বন্ধু ধীমান চক্ৰবৰ্তী শিক্ষক, চহৰতলিৰ স্কুল এখনত পঢ়াই৷
 
ধীমানেই বেছি কথা কৈছিল৷ অদম্য মিতভাষী, দুই এবাৰ হুঁ-হাঁ কৰিছে মাত্ৰ৷ চছমাৰ লেন্সৰ মাজেৰে তাৰ ক'লা চকু দুটাই মাথোঁ গভীৰভাৱে পৰ্যবেক্ষণ কৰি গৈছিল সকলোবোৰ৷
 
ধীমানে কথা কৈ কৈ বেছ গৰ্বিতমুখে বন্ধুৰ পিনে চালে, "আপুনি এওঁৰ নাম শুনিছেনে নাই নাজানো ছাৰ, কিন্তু অদম্য এই মুহূৰ্তত দেশৰ আটাইতকৈ প্ৰতিভাৱান বিজ্ঞানীসকলৰ এজন৷ কেইবছৰ মান আগতে তেওঁৰ এটা আবিষ্কাৰে গোটেই দেশ জুৰি চাঞ্চল্যৰ সৃষ্টি কৰিছিল৷ আপুনি হয়তো কাকতে পত্ৰই পাইছিলেই৷ ই এক ধৰণৰ মাচৰুম ব্ৰিড কৰিছে, যি অতি দ্ৰুততাৰে প্লাষ্টিক খাই পেলাব পাৰে৷ বুজিব পাৰিছেই চাগে, পৃথিৱীখন এতিয়া যেনেকৈ প্লাষ্টিকেৰে ভৰি পৰিছে, প্ৰদূষণে মাত্ৰা চেৰাই গৈছে, তেনেক্ষেত্ৰত এওঁৰ এই আৱিষ্কাৰ কিমান গুৰুত্বপূৰ্ণ৷"
 
"প্লাষ্টিক খাই পেলায়?" শুনি স্বাভাৱিকতে আচৰিত হ'ল ডঃ চট্টৰাজ৷
 
"অঁ৷" ধীমানে উৎসাহেৰে কৈ গ'ল, "অদম্যই আৱিষ্কাৰ কৰা সেই ফাঙ্গাছটোৰ নাম পেষ্টাওলোচিঅপছিছ মাইক্ৰ'স্পোৰা৷ সেই হাইব্ৰিড ফাঙ্গাছটোৱে পলিইউৰিথিন খায়৷ আপুনি নিশ্চয় জানে ছাৰ, প্লাষ্টিক স্বাভাৱিকভাৱে পচি প্ৰকৃতিত ডিকম্পোজ হওঁতে বহু যুগ লাগি যায়৷ আমি যিবোৰ সাধাৰণ পলিবেগ ব্যৱহাৰ কৰো, সেইবোৰ ডিকম্পোজ হওঁতেই সময় লাগে মোটামুটি এক হাজাৰ বছৰ৷ প্লাষ্টিকৰ বটল প্ৰায় পাঁচশ বছৰ৷ এইবাবেই সমগ্ৰ পৃথিৱীতে প্লাষ্টিকৰ আবৰ্জনা কমাবলৈ বিভিন্ন গৱেষণা চলি আছে৷ অদম্যৰ এই আৱিষ্কাৰে সেয়ে ৰাতিৰ ভিতৰতে সাংঘাতিক হৈ-চৈ লগাই দিয়ে৷ জাতীয় আৰু অন্তৰ্জাতীয় পৰ্যায়ত ই যথেষ্ট সন্মান লাভ কৰিছে৷ আমি সৰু মানুহ, বিয়া-বাৰুও কৰোৱা নাই, এখন স্কুলত ইংৰাজী পঢ়াও৷ ইমান বিখ্যাত বন্ধু পোৱাটোৱেই আমাৰ বাবে গৰ্বৰ কথা৷"
 
"বাঃ! অসাধাৰণ!" ডঃ চট্টৰাজে হাঁহি মুখে চালে ডঃ অদম্য পালৰ পিনে, "আপুনি নিশ্চয় ইয়াৰ পেটেন্ট লৈছে?"
 
এইবাৰো উত্তৰ দিলে ধীমানে, "অঁ, ছাৰ৷ বিভিন্ন আইনী জটিলতাত অলপ দেৰি হৈছিল৷ এতিয়া আৰু সেইবোৰ নাইকিয়া হৈছে৷ আমেৰিকাৰ এটা নামী কোম্পানীয়ে ইয়াৰ পৰা পেটেন্ট কিনি লৈছে৷ অতি শীঘ্ৰেই সিহঁতে কমাৰ্চিয়েলি এই মাচৰুম বজাৰলৈ আনিব৷"
 
"বৰ ভাল৷" কথা পাতি পাতি কোন সময়ত কেনেদৰে সমস্যাৰ কথা উলিয়াব লাগে, সেইটো ডঃ চট্টৰাজে ভালকৈয়ে জানে৷ ক'লে, "পাল ডাঙৰীয়া, আপোনাৰ তেনেহ'লে এতিয়া অসুবিধাটো কি?"
 
বহু সময় ধৰি নিজৰ গুণ গৰিমা শুনি শুনি অদম্য পালৰ চকু মুখ বেছ আলোকিত হৈ উঠিছিল৷ কিন্তু হঠাতে ডাক্তৰৰ এই প্ৰশ্নত সেয়া অদৃশ্য হৈ গ'ল৷ কেনেকৈ আৰম্ভ কৰিব ধৰিব নোৱাৰি সি ধীমানৰ পিনে এবাৰ চালে৷
 
"মানে ছাৰ..!" ধীমানৰ উৎসাহ ভৰা কণ্ঠস্বৰ নিমিষতে জয় পৰি গৈছিল৷ সি এক পলকৰ বাবে চাই ল'লে ডাক্তৰৰ চেক্ৰেটাৰীটোৰ পিনে৷ তাৰ পিছত ইতস্ততঃ কৰি ক'লে, "কেবাদিনো ধৰি অদম্যক এটা অদ্ভুত সমস্যাই দেখা দিছে৷"
 
"সেইটোৱেইতো জানিব খুজিছো৷ কি সমস্যা?"
 
অদম্যই ইংগিতেৰে ধীমানক ক'লে, "তয়ে ক!"
 
ধীমানে অলপ হেহোঁ-নেহোঁকৈ ক'লে, "আচলতে আজিকালি সি বিছনাত পৰাৰ অলপ পিছতেই তাৰ টোপনি ভাঙি যায়৷ তাৰ এনে লাগে যেন কোনোবা ছোৱালীয়ে তাৰ দেহটোৰ লগত... মানে.. বুজিতো পাইছেই চাগে কি ক'ব খুজিছো৷ সি কাকো নেদেখে, কিন্তু এই পিনে চব হৈ যায়৷"
 
ডাক্তৰৰ চেক্ৰেটাৰীৰ মুখত ধীমানৰ কথা কোৱাৰ ধৰণ দেখি, বিশেষকৈ 'চব  হৈ যায়' কথাষাৰ শুনি এটা চেপা হাঁহি বিৰিঙি উঠিল৷
 
সেইটো অদম্য পালৰ চকুৰ পৰা সাৰি নগ'ল৷ লাজতে ৰঙা চিঙা পৰি গ'ল সি৷
 
ডঃ চট্টৰাজে সুধিলে, "আপুনি বিবাহিত নে?" তাৰ লগত যোগ দিলে, "বন্ধুৱে নহয়, আপুনি নিজে উত্তৰ দিয়ক ডঃ পাল৷"
 
অদম্যই থতমত খাই গ'ল৷ তাৰ পিছত ক'লে, "অঁ৷ কিন্তু মোৰ পত্নী ইয়াত নাথাকে৷ ল'ৰাটোৰ লগত মাকৰ ঘৰত থাকে৷ বীৰভূমৰ এখন গাওঁত৷"
 
"কিয়?"
 
"মই বেছি ভাগ সময় কলিকতাত নাথাকো৷ প্ৰায়ে ইখন চহৰৰ পৰা সিখন চহৰলৈ ঘূৰি ফুৰিব লাগে৷ কনফাৰেন্স থাকে৷ বিদেশলৈও যাবলগীয়া হয়৷ তাই গাওঁৰ ছোৱালী৷ অকলে অকলে ইয়াত থাকিবলৈ সাহস কৰিব নোৱাৰে৷ সেয়ে তাতেই থাকে৷ হ'লেও এমাহ-দুমাহৰ মূৰে মূৰে আহে৷ ময়ো যাওঁ৷"
 
"হুম৷ আপুনি নিশ্চয় মোৰ ওচৰলৈ সমাধান বিচাৰি আহিছে৷ গতিকে ঠিক কেনেকৈ কি হয়, আপুনি অকণো লাজ বা সংকোচ নকৰাকৈ মোক খুলি কওঁক৷ কিবা লুকুৱালে কিন্তু মই ভালকৈ ডায়াগনোছিছ কৰিব নোৱাৰিম৷"
 
অদম্য পালে সেপ ঢুকিলে৷ তাৰ পিছত এবাৰ বন্ধুজনলৈ চালে৷
 
ধীমানে ইঙ্গিতেৰে উৎসাহ দিয়াত অলপ ৰৈ, খোনাই-খোনাই সম্পূৰ্ণ অভিজ্ঞতাটো বৰ্ণনা কৰিলে৷ কৈ থাকোতে তাৰ মুখ ৰঙা-চিঙা পৰি গৈছিল, সম্ভৱত ভয়তে৷ গলগলীয়া মাতটো বহি ফিচফিচীয়া ধৰণৰ হৈ গৈছিল৷
 
চেক্ৰেটাৰী ল'ৰাটোৱে ধুমুহাৰ বেগেৰে নোট লিখি গৈছিল৷ ডাঃ চট্টৰাজে মন দি শুনি গৈছিল৷ শুনি থাকোতে তেওঁৰ ভ্ৰূ দুটা ক্ৰমে কোঁচ খাই গৈছিল৷
 
অদম্যৰ কথা শেষ হোৱাৰ লগে লগেই তেওঁ ক'লে, "আপোনাৰ এই সমস্যাটো কেতিয়াৰ পৰা হৈছে?"
 
"তিনি সপ্তাহমান হ'ব৷" ভাবি ক'লে অদম্যই, "প্ৰথম যিদিনা হৈছিল, সিদিনা সন্ধিয়া দিল্লীৰ পৰা আহিছিলো৷ তাৰ পিছত প্ৰায় ছয় সাত ৰাতি...৷"
 
"কেৱল কলিকতাত থাকিলেই হয়? নে বাহিৰতো?"
 
"বাহিৰতো৷" অদম্যই ক'লে, "যোৱা পৰহি এদিনৰ বাবে হায়দৰাবাদলৈ গৈছিলো৷ তাতো একেই ঘটনা৷"
 
খুব গোপনীয় কোনো সমস্যা হ'লে ৰোগীয়ে সেইটো প্ৰথমে ডাক্তৰৰ আগত খুলি ক'বলৈ লাজ পায়৷ কিন্তু এবাৰ সেইটো প্ৰকাশ কৰাৰ পিছত ৰোগী বহুখিনি সহজ হৈ পৰে৷ তেতিয়া আৰু সি নিজৰ যন্ত্ৰনাৰ কথা ক'বলৈ দ্বিধাবোধ নকৰে৷ নিসংকোচে সকলো উন্মুক্ত কৰি মেলি ধৰে ডাক্তৰৰ সন্মুখত৷
 
অদম্য পালৰো সেয়াই হ'ল৷ সি কান্দো কান্দো মাতেৰে ক'লে, "মই এজন বিজ্ঞানী ছাৰ৷ অলৌকিকতা, ভূত-প্ৰেত এইবিলাক বিশ্বাস কৰিলে মোক নুশুৱাই৷ কিন্তু কি কৰো কওঁক, চকুৰ আগত দৈনিক যি ঘটনা ঘটিবলৈ ধৰিছে, মই মৰি মৰি জীয়াই আছো৷ যেতিয়া সেইবিলাক কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে, মই ভয়তে চিঞৰ বাখৰ কৰো, ঠেলি আঁতৰাই দিব খোজো৷ কিন্তু ক'লে বিশ্বাস নকৰিব, তেতিয়া তাই বেছিহে উত্তেজিত হৈ পৰে৷ মোৰ শৰীৰটো লৈ আটাৰ লদা মথাদি মথিবলৈ ধৰে৷ এনেকুৱা এটা লাজ লগা কথা, মানুহে শুনিলে হাঁহিব৷ অপবাদ দিব৷ সেয়ে কাকো ক'বও পৰা নাই৷ ধীমান মোৰ সৰু কালৰে বন্ধু, সেয়ে বাধ্য হৈ তাক...৷ আপুনি মোক বচাওক, ছাৰ৷ মই কাম ভাল পোৱা মানুহ৷ নিজৰ কামতে ব্যস্ত থাকি ভাল পাওঁ৷ এইবিলাক ঘটনাৰ ফলত মই একো এটা কাম শান্তিত কৰিব পৰা নাই৷ ক'তো মন বহুৱাব নোৱাৰা হৈছো৷ হায়দৰাবাদত গোটেই ৰাতি সেই সোপা অত্যাচাৰ চলাৰ পিছত ৰাতিপুৱা চেমিনাৰত একো এটা ক'ব নোৱাৰিলো৷ এমখা ছাত্ৰ-ছাত্ৰী অধ্যাপকৰ আগত লজ্জানত হ'বলগীয়া হৈছে৷"
 
ডঃ চট্টৰাজে ব্যথিত মুখেৰে শুনি গৈছিল তেওঁৰ আজিৰ অন্তিমজন ৰোগীৰ কথা৷ অদম্য পালে কথা শেষ কৰাত তেওঁ ক'লে, "শান্ত হওঁক ডঃ পাল৷ চব ঠিক হৈ যাব৷ সদ্যহতে মই আপোনাক এটা ঔষধ লিখি দিছো৷ এইটো খালে টোপনি ভাল হ'ব৷৷ দুশ্চিন্তাও কমিব৷ সদায় ৰাতি শুৱাৰ আগতে এটাকৈ খাব৷ সাতদিন খোৱাৰ পিছত আপুনি নিজেই বহুখিনি ভাল অনুভৱ কৰিব৷ তাৰ লগতে মই এগৰাকী চাইক'ল'জিষ্টৰ ওচৰত আপোনাক কাউন্সেলিঙৰ বাবে ৰেফাৰ কৰিছো৷ তেওঁৰ লগত আপুনি সপ্তাহত এটাকৈ চেছন লওঁক৷ অহা মাহৰ প্ৰথম শনিবাৰে মই আকৌ চাম৷ ঠিক আছে?"
 
ধীমানে ইঙ্গিতেৰে বন্ধুৰ পিনে চাই কিবা ক'লে৷
 
অদম্য পালৰ মনত পৰিল, অহাৰ সময়ত ধীমানে কৈছিল, "দেখিবি, তেওঁ হয়তো আন কাৰোবাক ৰেফাৰ কৰিব৷ আজিকালি এইটো ট্ৰেণ্ডেই হৈছে৷ চাইকিয়াট্ৰিষ্টৰ ওচৰলৈ গ'লে তেওঁ পঠাব তেওঁৰে চিনাকি কোনোবা চাইক'ল'জিষ্টৰ ওচৰলৈ, কাউন্সেলিঙৰ চেচন ল'বলৈ৷ ইপিনে চাইক'ল'জিষ্টৰ ওচৰলৈ গ'লে পঠাব চাইকিয়াট্ৰিষ্টৰ ওচৰলৈ৷ চব আচলতে চেইন চিষ্টেম৷ কিন্তু কি কৰিবি, উপায়তো নাই৷ ডঃ সাম্য চট্টৰাজৰ দৰে আগশাৰীৰ মনোৰোগ বিশেষজ্ঞৰ বাদে এইটো কেছ বেলেগে চম্ভালিব নোৱাৰিব৷ বুজিছ নহয়! সেয়ে ৰিস্ক লৈ লাভ নাই৷ ক'বতো নোৱাৰি সদায়- সদায় ভূতৰ লগত চেক্স কৰি আছ, কোনোবাদিন কিবা হৈ যাব লাগিলে...!"
 
"আহ! কথাবিলাক উল্টাকৈ কিয় ক'?" বিৰক্ত মুখেৰে কৈছিল অদম্যই, "মই নিজে কৰিছো নেকি? মোক কৰোৱা হৈছে৷"
 
"আমি ইমানবোৰ বুজি নাপাওঁ৷" ধীমানে মূৰ জোকাৰিছিল, "আমাৰ মতেতো কৰোৱা কৰা একেই৷"

***

সূচীপত্ৰলৈ                                                                             পৰৱৰ্তী অধ্যায়লৈ