এই মুহূৰ্তত ৰুবিনা মোৰ সন্মুখত৷ তাইৰ
চকুত সিদিনাৰ সেই অদ্ভুত দৃষ্টিটো৷ কিছু কৌতূহল, কিছু বিস্ময়, বহুখিনি শোক৷ ৰুবিনাই মোৰ কপালত হাত
থলে৷ হাতখন চেঁচা, নে তপত, ধৰিব নোৱাৰিলো৷ মৃত মানুহৰ চাগে স্পৰ্শানুভূতি নাথাকে৷ কথাটো মোৰ
কাৰণে স্পষ্ট নহ'ল৷ মৃত মানুহে যদি দেখিব পাৰে, শুনিব পাৰে, তেনেহ'লে স্পৰ্শানুভূতি কিয় নাথাকিব? মইতো গোন্ধও পাইছো৷ কপালৰ ওপৰত থোৱা
তাইৰ হাতখনৰ পৰা চিগাৰেটৰ গোন্ধ আহিছে৷
ৰুবিনাই বিৰ-বিৰাই ক'লে, "অলগৰ্ধ নাৰ্ছ৷ কয়, ঢুকাইছে চাগে৷ মানুহজনে শান্তিত অলপ
শুইছে৷ এই নাৰ্ছজনীক কাপোৰ খুলি তপিনাত লাথ মাৰি হস্পিতালৰ পৰা বাহিৰ কৰি দিয়া
উচিত৷"
ৰুবিনাৰ কথা শেষ হোৱাৰ আগতেই নাৰ্ছজনী
ডাক্তৰ লগত লৈ সোমাল৷ ডাক্তৰে মোৰ নাড়ী পৰীক্ষা কৰিলে৷ তেওঁক সিমান বিচলিত হৈ পৰা
যেন নালাগিল৷ মোৰ চকুৰ পতা মেলি চকুৰ মণিত তেওঁ টৰ্চ মাৰিলে৷ চকুত টৰ্চ মাৰিলে আমি
পোহৰৰ বাদে একোৱেই নেদেখো৷ কিন্তু মোৰ দেখাত অসুবিধা হোৱা নাই৷ নাৰ্ছৰ ভীত বিহ্বল
মুখ দেখিছো, ৰুবিনাৰ কৌতূহলী মুখ দেখিছো, ডাক্তৰৰ নিৰ্বিকাৰ মুখ দেখিছো৷
ডাক্তৰজন মোৰ বিছনাৰ কাষত বহি আছিল,
তেওঁ
উঠিল৷ এপ্ৰোনৰ পকেটৰ পৰা ষ্টেথিস্কোপ বাহিৰ কৰি পুনৰ ভৰাই থ'লে৷ অলপ ইতস্ততঃ কৰাৰ নিচিনা কৰি ক'লে, "বাইদেউ, পেচেন্ট আৰু নাই৷"
ডাক্তৰে হয়তো ৰুবিনাৰ পৰা আৰ্তচিৎকাৰ
আশা কৰিছিল৷ তেনেকুৱা একো নেদেখি তেওঁ বিস্মিত হ'ল৷
ৰুবিনাই চিগাৰেটৰ পেকেট খুলি খুলি ক'লে, "মই চিগাৰেট খাব লাগিব৷"
ডাক্তৰে ক'লে, "খাওঁক, চিগাৰেট খাওঁক৷ অসুবিধা নাই৷"
ৰুবিনাই ক'লে, "তেওঁৰ চকুৰ পতা দুখন জপাই দিয়ক৷ দেখিলে
এনেকুৱা লাগে, মোলৈকে চাই আছে৷"
নাৰ্ছে চকুৰ পতা জপাই নিদিলে, পিছে চাদৰেৰে মোৰ গাটো সম্পূৰ্ণৰূপে
ঢাকি দিলে৷ তাৰ ফলত পিছে মোৰ দেখাত অসুবিধা হোৱা নাই৷ সকলো আগৰ দৰেই দেখি আছো৷
ইয়াৰ অৰ্থ, মই চাবলৈ চকুৰ ব্যৱহাৰ কৰা নাই৷ ৰুবিনাই চিগাৰেট জ্বলাই কাহি-কাহি ক'লে, "টাইম কিমান হৈছে চাওঁকচোন ডাক্তৰ
ডাঙৰীয়া? কেতিয়া ঢুকালে, চবে জানিব বিচাৰিব৷"
"তিনিটা ছয়চল্লিশ৷"
"কিমান সময় আগতে ঢুকাইছে বুলি ভাবে?"
ডাক্তৰে ক'লে, "বেছি সময় আগত নহয়৷ অলপ আগত৷"
ৰুবিনাই সুধিলে, "এনেকুৱা কিবা সম্ভাৱনা আছে নেকি যে তেওঁ
চাদৰ গুচাই উঠি বহিব আৰু এগিলাচ পানী খাব বিচাৰিব?"
ডাক্তৰ-নাৰ্ছে মুখলৈ চোৱা-চুই কৰিলে৷
ৰুবিনাই ক'লে, "আপোনালোক যাওঁক, মোক অলপ অকলে থাকিবলৈ দিয়ক৷"
ডাক্তৰে ক'লে, "ডেডবডি নিয়াৰ ব্যৱস্থা কৰো৷"
ৰুবিনাই ক'লে, "নালাগে৷"
নাৰ্ছে সুধিলে, "আমি গ'লে আপোনাৰ ভয় লাগিব নেকি?"
ৰুবিনাই ক'লে, "ভয় কিয় কৰিম? জীৱিত মানুহক ভয় কৰিবলগীয়া থাকিব
পাৰে৷ মৰা মানুহক কিহৰ ভয়? তেওঁ যদি উঠি কয়, এগিলাচ পানী খাম, মই একেবাৰে স্বাভাৱিক মাতেৰেই সুধিম,
ঠাণ্ডা
পানী দিম নে নৰ্মেল?"
ডাক্তৰে ক'লে, "আপোনাৰ আত্মীয় স্বজন কাৰোবাক খবৰ দিম
নেকি?"
ৰুবিনাই ক'লে, "খবৰ ময়ে দিম৷ আপোনালেকে ডেথ
চাৰ্টিফিকেটৰ ব্যৱস্থা কৰক৷"
ডাক্তৰ আৰু নাৰ্ছ পিছ দিয়াৰ লগে লগেই
ৰুবিনাই মোৰ মুখৰ ওপৰত থকা চাদৰখন গুচাই দিলে৷ পানীৰ বটলৰ পৰা পানী খালে৷ বিৰক্ত
মাতেৰে ক'লে, "এতিয়াও চেলাইন গৈ আছে৷ এইবিলাক খোলা নাই কিয়? অলগৰ্ধ নাৰ্ছ, অলগৰ্ধ ডাক্তৰ৷"
ৰুবিনাই মোবাইলটো হাতত লৈ তাইৰ
ডিভানখনত আধা শোৱাকৈ বহিল৷ তাইৰ হাতত চিগাৰেটৰ পেকেট৷ নতুন ষ্টিক এডাল আঙুলিৰ
ফাঁকত লৈ আছে, এতিয়াও জ্বলোৱা নাই৷
"হেল্ল'৷ কাদেৰ, কাদেৰ? মোৰ মাতত ধৰিব পৰা নাই, মই কোন? অযথা কোন কোন কৰি আছা কিয়? তোমাৰ মোবাইলতচোন মোৰ নামটো উঠিব
লাগিছিল৷ নামটো উঠিছে নে নাই চোৱা৷"
"বাইদেউ, উঠিছে৷"
মই দুয়োৰে মাত স্পষ্টকৈ শুনিছো৷ কাদেৰৰ
মাত শুনি ভাব হৈছে, তাৰ টোপনি এতিয়াও ভঙা নাই৷
"কাদেৰ, মন দি শুনি আছানে?"
"আছো, বাইদেউ৷"
"তোমাৰ ছাৰ ঢুকাইছে৷"
"কি কয়! ইন্না লিল্লাহি ৱা ইন্না ইলাইহে
ৰাজিউন৷ কেতিয়া ঢুকালে?"
"কেতিয়া ঢুকাইছে, সেইটো ইম্পোৰ্টেন্ট নহয়৷ ঢুকাইছে সেইটো
ইম্পোৰ্টেন্ট৷ তুমি গাড়ী পঠোৱা, মই গৈ আছো৷ পানী গৰম কৰি থ'বা, হট শ্বাৱাৰ কৰিম৷"
"চবকে খবৰ দিম নেকি বাইদেউ?"
"ইমান ৰাতি কাকো জনোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই৷ চব
শুইছে৷ ৰাতিপুৱা চাৰে আঠটা বজাৰ পিছত খবৰ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিবা৷"
"হ'ব, বাইদেউ৷"
"চবে ঘৰলৈ আহিব খুজিব৷৷সিহঁতক কৈ দিবা,
ডেডবডি
ঘৰত নাই৷"
"হস্পিতাললৈ যাবলৈ ক'ম?"
"নহয়৷ ক'বা, কবৰ দিয়া হ'ব তোমাৰ ছাৰৰ দেউতাকৰ কবৰৰ কাষত৷ ডেডবডি
লৈ গাড়ী ৰাৱনা হৈ গৈছে৷"
"বহুতে যাব খুজিব৷"
"যিয়ে যাব খোজে, সিহঁতে নিজে ব্যৱস্থা কৰি যাব৷ বুজিছা?"
"পলিন মাইনাক খবৰ দিম?"
"পলিন শুৱা নাই?"
"শুইছে৷"
"পলিন বৰ স্বাভাৱিক ছোৱালী নহয়, সেইটো তুমি জানা৷ টোপনিৰ পৰা জগাই তাইক
দুঃসংবাদ দিবলগীয়া কি আছে? এনেকুৱা এটা কথা শুনাৰ পিছত তাই কি কৰিব,
সেইটো
তুমিও নাজানা, ময়ো নাজানো৷ ৰাতিপুৱা নটা বজাত তুমি ৰবিক ফোন কৰিবা৷ সি নটাৰ আগত
নুঠে৷ ডেডবডি লৈ গাওঁৰ ঘৰলৈ যোৱা, কবৰৰ ব্যৱস্থা কৰাৰ দায়িত্ব তাৰ৷ মই এতিয়া মোৰ
ফোন অফ কৰিছো৷ ড্ৰাইভাৰক এতিয়াই পঠাই দিয়া৷"
"হ'ব, বাইদেউ৷"
"কান্দিছা নেকি? কান্দিবলগীয়া একো নাই৷ জন্মিলে মৰিব
লাগিবই৷ তুমিও মৰিবা, ময়ো মৰিম৷ তোমাৰ গোটেই গোষ্ঠী মৰিব, মোৰো গোটেই বংশ গোষ্ঠী মৰিব৷ নহয় জানো?"
"হয়, বাইদেউ৷"
"মোৰ বেডৰূমৰ এচি চলাই ৰূমটো ঠাণ্ডা কৰি
থ'বা৷ ঘৰলৈ গৈ মই অলপ ৰেষ্ট কৰিম৷"
"হ'ব, বাইদেউ৷"
ৰুবিনাই সম্পূৰ্ণ নগ্ন হৈ কাপোৰ
সলাইছে৷ মই এজন মৃত মানুহ, অথচ ভয়ত অস্থিৰ হৈ পৰিছো৷ দৰজাত লক কৰা নাই৷
যিকোনো সময়ত কোনোবা কেবিনলৈ সোমাই আহিব পাৰে৷ মই চকু মুদিবলৈ চেষ্টা কৰিলো৷ চকু
মুদা নগ'ল৷ চব মোৰ চকুৰ আগতেই হৈ আছে৷ জীৱিত অৱস্থাত কিবা চাব নুখুজিলে চকু বন্ধ
কৰিব পাৰিছিলো, এতিয়া সেইটো সম্ভৱ নহয়? সকলো চাবলগীয়া হ'ব নেকি?
কেবিনৰ দুৱাৰ খুলি নাৰ্ছজনী সোমাল৷
বাচি গ'লো, ইতিমধ্যে ৰুবিনাৰ কাপোৰ সলোৱা হৈ গৈছিল৷ কাপোৰ সলোৱা কামটো তাই বৰ
খৰকৈ কৰিব পাৰে৷
নাৰ্ছে সুধিলে, "আপুনি যাব ওলাইছে নেকি?"
"অঁ৷"
"ডেডবডি লৈ নাযায়?"
ৰুবিনাই ক'লে, "নাই, আপোনালোকেই ৰাখি দিয়ক৷"
নাৰ্ছে হতাশ চাৱনিৰে চালে৷ তাইক হতাশ
অৱস্থাতে এৰি ৰুবিনা ওলাই গ'ল৷ মোৰ ক'বলৈ মন গৈছিল, "চিষ্টাৰ, মোৰ পত্নীৰ ব্যৱহাৰত আপুনি বেয়া নাপাব৷
তাই তেনেকুৱাই৷ ডেডবডি তাই পেলাই থৈ নাযায়৷ যথাসময়ত লৈ যাব৷ তাই এতিয়া ঘৰলৈ গৈছে৷
হট শ্বাৱাৰ কৰি অলপ পৰ এচি ৰূমত জিৰণি ল'ব৷ তাৰ পিছত সকলো ব্যৱস্থা কৰিব৷"
মই ক'ব খুজিছো, কিন্তু ক'ব পৰা নাই৷ এইটোতো ঠিক কথা হোৱা নাই৷
মোক কঠা শুনাৰ ক্ষমতা দিয়া হৈছে, কথা কোৱাৰ ক্ষমতা কিয় নিদিব?"
কেবিনত আৰু দুজন সোমাল৷ ইহঁত ৱাৰ্ডবয়
বা তেনেকুৱা৷ হাতৰ কেনুলাৰ পৰা পাইপ উলিয়াইলে, বেডখন টানি লৈ গ'ল৷ ক'লৈ লৈ গৈছে, কোনে জানে৷ মই বৰ অস্থিৰবোধ কৰিলো,
বেডৰ
লগে লগে ময়ো যামনে? নে মই এই কোঠাটোতে থাকি যাব লাগিব৷ মোৰ পৃথক কোনো শৰীৰ থকা হ'লে, বা হাত ভৰি থকা হ'লে, মোৰ ডেডবডিটো য'লৈকে নিছে, খোজ কাঢ়ি কাঢ়ি তালৈকে গুচি গ'লোহেঁতেন৷ মোৰতো শৰীৰ নাই, যি আছে, সেয়া খুব সম্ভৱ চেতনা৷ চেতনা জানো
এঠাইৰ পৰা আন এঠাইলৈ যাব পাৰে? নে মোৰ চেতনা এই কোঠাটোতে সীমাবন্দী? ইয়াতে যি হ'ব, কেৱল সেয়াহে মই জানিব পাৰিম৷ বাহিৰৰ
একো গম নাপাম, এইটোতো ঠিক কথা নহয়৷ ভেৰি আনফেয়াৰ৷
যি ভয় কৰিছিলো, তাকেই হ'ল, মই কেবিনৰ ভিতৰতে আবদ্ধ হৈ ৰ'লো৷ ৱাৰ্ডবয় দুজনে কোঠাটো পৰিষ্কাৰ কৰি
আছে৷ মপেৰে মচিছে৷ কোঠাটো স্প্ৰে কৰিছে৷ বাঠৰূম ধুইছে৷ মৃত্যু জানো অপবিত্ৰ বস্তু?
য'ত কাৰোবাৰ মৃত্যু হয়, সেই ঠাইখন কি অপবিত্ৰ হৈ যায়?
ৱাৰ্ডবয় দুজনে নিজৰ মাজতে কথা পাতিছে৷
দুয়োজনৰ মাত গলগলীয়া৷ কথা পাতিও বৰ ফূৰ্ত্তি পাইছে৷ কথাৰ বিষয়বস্তু হ'ল, সিহঁতৰ ছাৰৰ এটা ভিডিঅ' মোবাইলত বাহিৰ হৈছে৷ ভিডিঅ'টো বৰ স্পষ্ট নহয়, হ'লেও সিহঁতৰ ছাৰক ধৰিব পাৰি৷ কিন্তু
ছোৱালীজনী কোন ধৰিব পৰা নাই৷ নাৰ্ছৰ কাপোৰ পিন্ধা ছোৱালী৷ তাইৰ মুখখন এবাৰো ওলোৱা
নাই৷
