দ্বিতীয় অধ্যায়
ৰাতিপুৱা সাৰ নাপাব বুলি সন্তুৱে গোটেই
ৰাতি নুশুলে৷ সাৰে থাকি ঘড়ীৰ শব্দ শুনি থাকিল, এটা... দুটা... তিনিটা৷ কিন্তু এটা
সময়ত সি নিবিচৰাকৈয়ে টোপনি আহি গৈছিল তাৰ। মাকে যেতিয়া তাক জগাই দিলে, তেতিয়া চাৰে চাৰিটা বাজি গৈছে৷ ঘড়ীটো
চায়েই তাৰ বুকু কঁপি উঠিল। খুৰাদেউৱে খং কৰি অকলে গুচি যোৱা নাইতো?
নাই, খুৰাদেউ যোৱা নাছিল৷ মাকে খুৰাদেউকো
অলপ আগতে জগাই দিছে৷ ক'ৰবালৈ যাবলগীয়া থাকিলে মাকে চবকে সময়ত উঠাই দিয়ে৷ তেখেতৰ কোনো দিনে
ভুল নহয়৷
ফটাফট কাপোৰ পিন্ধি সাজু হ'ল সি৷ খুৰাদেউতকৈ বহুত আগতেই৷ এইখিনি
সময়তে মাকে বহুত কিবাকিবি খোৱা বস্তু বনালে, কিন্তু উত্তেজনাৰ প্ৰকোপত তাৰ একো
খাবলৈ মন যোৱা নাই৷
মাকক সি সুধিলে, "এইবাৰ আমি ক'লৈ যাম, তুমি এতিয়াও গম পোৱা নাই, মা?"
মাকে ক'লে, "কিবা চিংগাপুৰ নে ক'ৰবালৈ যোৱাৰ কথা কৈ আছিল৷ চাবি দে বাবা,
সাৱধানে
থাকিবি কিন্তু৷ তোৰ খুৰাটো যিহে মৰ-সাহসী৷"
পাকঘৰলৈ সোমাই আহি খুৰাদেউৱে ক'লে, "সন্তু, ৰেডি? বাঃ! পাঁচটা বাজিলেইচোন, আৰু দেৰি কৰিব নোৱাৰি৷ যা, এখন টেক্সী লৈ আহ৷"
সন্তু ৰাস্তালৈ ওলাই গ'ল৷ ৰাতিপুৱা টেক্সী পোৱাত অসুবিধা নহয়৷
টেক্সীখন ৰখাই থৈ সন্তু পুনৰ উঠি আহিল ওপৰলৈ৷ খুৰাদেউৱে তেতিয়ালৈ খোৱা-বোৱা সামৰি
নিজৰ ৰূমলৈ গৈছে৷ দৰজাখন জপোৱা৷ দৰজাখন ফাঁক কৰি খুৰাদেউক মাতিবলৈ গৈ সন্তু থমকি
ৰ'ল৷
ডাঙৰ লোৰ আলমাৰিটো খোলা৷ তাৰ সন্মুখত
থিয় হৈ খুৰাদেউৱে ৰিভলভাৰত গুলী ভৰাই আছে এটা এটাকৈ৷
সন্তুৱে অবাক হৈ চাই থাকিল৷ ইয়াৰ আগতে
সি খুৰাদেউৰ লগত কেবাবাৰো বাহিৰলৈ গৈছে, কোনোবাৰে খুৰাদেউক লগত ৰিভলভাৰ নিয়া
দেখা নাই সি৷ সিহঁত এইবাৰ আৰু বেছি বিপদজনক ঠাইলৈ যাবলৈ ওলাইছে নেকি?
গুলী ভৰোৱা হোৱাৰ পিছত ৰিভলভাৰটো চুটকেচৰ
কাপোৰ-কানিৰ তলত লুকুৱাই ল'লে তেওঁ৷
প্লেনত উঠাৰ কথা ভাবিয়েই সন্তুৰ ইমান
ফূৰ্ত্তি লাগিছে যে তাৰ মুখখন উত্তেজনাত ঘামিবলৈ ধৰিলে৷ জীৱনত আজি প্ৰথম সি প্লেনত
উঠিব৷ প্লেনখন যেতিয়া বেঁকা হৈ মাটিৰ পৰা ওপৰলৈ উঠি যায়, তেতিয়া ভিতৰৰ মানুহখিনি পিছফালে লুটি
খাই পৰি নাযায় নেকি?
দমদমাত প্লেনত উঠাৰ আগতে সৰু ৰূম এটাৰ মাজেৰে
যাবলগীয়া হয়৷ ৰূমটোৰ দৰজাত লিখা আছে চিকিউৰিটি চেকিং৷ এজন এজনকৈ সেই ৰূমটোত
মানুহবোৰ সোমাইছে৷ খুৰাদেউৰ আগতে সন্তু সোমাল৷ এজন পুলিচৰ ইউনিফৰ্ম পিন্ধা মানুহে
সন্তুৰ পিঠিৰ বেগটোৰ পিনে দেখুৱাই ক'লে, "চাওঁ, তাত কি আছে?"
বেগটোত আছিল কেইখনমান গল্পৰ কিতাপ,
টাৱেল
আৰু মাকে দিয়া টিফিনটো৷ মানুহজনে বস্তুবোৰৰ ওপৰত এবাৰ চকু ফুৰালে৷ তাৰ পিছত সন্তুৰ
গাত দুহাতেৰে থপৰিয়াই থপৰিয়াই চাবলৈ ধৰিলে৷ প্ৰথমতে সি ইয়াৰ কাৰণটো ধৰিব পৰা
নাছিল৷ পিছতহে মনত পৰিল৷ মানুহজনে চাব খুজিছে, কাপোৰৰ তলত সি ৰিভলভাৰ বা বোমা-চোমা
কিবা লুকুৱাই আনিছে নেকি! সি কাকতত পঢ়িছে, আজিকালি প্ৰায়ে প্লেন হাইজেক হয়৷ চলন্ত
প্লেনত দুৰ্বৃত্তই পাইলটক ৰিভলভাৰ বা বোমা আদি দেখুৱাই প্লেনখন বেলেগ ঠাইলৈ লৈ
যায়৷
খুৰাদেউৰ লগত ৰিভলভাৰ আছে, ৰিভলভাৰটো কাঢ়ি নিব নেকি সিহঁতে?
ওঃ,
সেইকাৰণেই
খুৰাদেউৱে ৰিভলভাৰটো জেপত নাৰাখি চুটকেচত লুকুৱাই আনিছে! চুটকেচবোৰ আগতেই জমা দিয়া
হৈ গৈছে, সিহঁতে চাগে সেইবোৰ আৰু খুলি নাচায়৷
লাইন পাতি সিহঁতেও চিৰি বগাই প্লেনত
উঠিল৷ চিৰিৰ একেবাৰে ওপৰত ধুনীয়া ছোৱালী এগৰাকীয়ে হাতযোৰ কৰি সকলোকে নমস্কাৰ জনাই
আছে৷ সন্তুৱে জানে, এওঁলোকক এয়াৰ হোষ্টেছ বুলি কোৱা হয়৷
প্লেনখনৰ ভিতৰত পাতল নীলা ৰঙৰ পোহৰ৷
মজিয়াত কাৰ্পেট৷ ইয়াত চবে ফুচফুচাই কথা পাতে৷ সন্তু আৰু খুৰাদেউৰ চিট দুটা
লগা-লগি৷ খুৰাদেউৱে তাক খিৰিকিৰ কাষৰ চিটটোতে বহিবলৈ দিলে৷ তাৰ পিছত ক'লে, "চা, কাষত এডাল বেল্ট আছে, সেইডাল কঁকালত বান্ধি ল৷"
সন্তুৱে বেল্টডাল বিচাৰি পালে, কিন্তু ঠিক মতে লগাব পৰা নাই৷ যথেষ্ট
মোটা নাইলনৰ বেল্ট, সাধাৰণ বেল্টৰ লগত মিল নাই৷ খুৰাদেউৱে সেইডাল লগাবলৈ শিকাই দিলে৷
খোলা ফালটো খাপত ভৰাই দিলেই কেটেপকৈ শব্দ এটা হয়৷ বেল্ট পিন্ধি থাকে কাৰণেই চাগে মানুহবোৰ
লুটি খাই নপৰে৷
তাৰ পিছতো প্লেনখন আৰু বহু সময় ধৰি ৰৈ
থাকিল৷ সকলো উঠিছে, দৰজাও বন্ধ কৰি দিয়া হৈছে, অথচ ইমান দেৰি লগাইছে কিয়? সন্তু অধৈৰ্য্য হৈ পৰিল৷ খিৰিকিৰে
চাবলগীয়া ইয়াত একো নাই৷ চবফালে ফালে পকী, ৰ'দ পৰি জকমকাই আছে৷
সন্তুৱে ডিঙি মেলি প্লেনৰ ভিতৰৰ
মানুহ-দুনুহবোৰ চাবলৈ চেষ্টা কৰিলে৷ কত ধৰণৰ মানুহ, বঙালী, মাৰোৱাৰী, নেপালী, চাহাব-মেম, আনকি এজন নিগ্ৰোও আছে৷ এয়াৰ হোষ্টেছগৰাকীয়েও
এবাৰ মানুহখিনি গন্তি কৰি গ'ল৷
"খুৰাদেউ, এৰা নাই যে?"
খুৰাদেউৱে উঠিয়েই বাতৰি কাকত এখন মেলি
লৈছিল৷ মূৰ নোতোলাকৈয়ে ক'লে, "এৰিব, সময় হ'লে৷"
তেনেতে প্লেনৰ দৰজাখন পুনৰ খোল খালে৷
এজন পুলিচ অফিচাৰ সোমাই আহিল আৰু ইংৰাজীতে সুধিলে, "মিঃ নৰিন্দৰ পাল সিং কোন?"
আগ ফালে বহি থকা ওখ মানুহ এজনে থিয় হৈ ক'লে, "মই৷ কিয়?"
"আপোনাৰ পাচপ’ৰ্টখন চাওঁ?"
"আকৌ দেখুৱাব লাগিব? এবাৰচোন দেখুৱাইছোৱেই৷"
"আকৌ এবাৰ দেখুৱাওক৷"
মানুহজনৰ পিন্ধনত ধুতিৰ ওপৰত দীঘল
প্ৰিন্স কোট৷ প্ৰথমতে কোটৰ আটাইকেইখন পকেটত তেওঁ বিচাৰিলে৷ তাৰ পিছত হাত বেগটো
খুলি চালে৷ তাৰ পিছত পুনৰ পকেটত থপৰিয়ালে৷ ক'তো নাপালে৷
মানুহজনে ক'লে, "মোৰ পাচপ’ৰ্টখন কোনে নিলে, পকেটতে আছিল৷"
প্লেনখনৰ চবেই মানুহজনৰ পিনে চাই আছে৷
পাচপ’ৰ্টখন বিচাৰি নাপালে তেওঁ৷ পুলিচ
অফিচাৰজনে গম্ভীৰভাৱে ক'লে, "আপুনি আমাৰ লগত আহক৷"
মানুহজনে প্ৰথমে খুব আপত্তি কৰিছিল৷
তেওঁৰ বহুত দৰকাৰী কাম আছে৷ তেওঁ যাবই লাগিব৷ পাচপ’ৰ্টখনতো তেওঁৰ লগতেই আছিল,
কেনেকৈ
হেৰাল তেওঁ নাজানে৷
পুলিচ অফিচাৰজনে কোনো কথাই নুশুনিলে৷
মানুহজনক লগত লৈ নামি গ'ল৷
সন্তুৱে ফুচফুচাই সুধিলে,
"খুৰাদেউ, মানুহজনক ধৰি লৈ গ'ল নেকি পুলিচে?"
"পাচপ’ৰ্টখন পালে এৰি দিব৷"
"যদি নাপায়৷"
"তেনেহ'লে যাব নিদিব৷ এয়া চা৷"
খুৰাদেউৱে আঙুলিৰে বাতৰি-কাকতৰ এঠাইত
দেখুৱালে৷ তাত লিখা আছিল, "পাচপ’ৰ্ট চুৰি৷ কলিকতাৰ বিভিন্ন স্থানৰ পৰা আজিকালি
সঘনাই পাচপ’ৰ্ট চুৰি হ'বলৈ ধৰিছে৷ পুলিচৰ সন্দেহ, কোনো দুৰ্বৃত্তৰ দলে কোনো বিশেষ
জালিয়াতিৰ উদ্দেশ্যেৰে এই পাচপ’ৰ্ট চুৰি কৰিছে৷" -- ইত্যাদি৷
সন্তুৱে ভাবিলে, বাপৰে, পাচপ’ৰ্ট বস্তুটোচোন সাংঘাতিক
মূল্যৱান! তাৰ খন হেৰুৱা হ'লে তাকো প্লেনৰ নমাই দিলেহেঁতেন! লগে লগে কোটৰ
সন্মুখৰ পকেটত হাত দি সি নিশ্চিত হৈ ল'লে যে তাৰ খন আছে৷
সিদিনা যে সেই ল'ৰাটোৱে তাৰ পাচপ’ৰ্টখন লৈ পলাইছিল,
তাৰমানে
সেইখন সি চুৰি কৰিব খুজিছিল? বিদেশী মানুহটোৱে তাক কিয় সিদিনা জানি-বুজি
খুন্দিয়াই থৈ গৈছিল? চবে কয়, চাহাবসকল ভদ্ৰ৷ ভুলতে কেতিয়াবা গাত গা লাগিলেও তেওঁলোকে ছৰী কয়,
ক্ষমা
খোজে৷ সেই চাহাবটোৱেতো ক্ষমা খোজা নাছিল৷
সন্তুৱে খুৰাদেউৰ মুখলৈ চালে৷ তেওঁ
পুনৰ বাতৰি-কাকতত মন দিছে৷ প্ৰতিখন চিটৰ পিছতে কেবাখনো বাতৰি কাকত গুঁজি থোৱা
থাকে৷
অলপ পিছত পুনৰ প্লেনৰ দৰজা বন্ধা হ'ল৷ তাৰ পিছতে গোঁ-গোঁকৈ শব্দ কৰিবলৈ
ধৰিলে ইঞ্জিনটোৱে৷ নৰিন্দৰ পাল সিং আৰু উভতি নাহিল৷ মানুহজনৰ কাৰণে অকণমান বেয়াও
লাগিল তাৰ৷ প্লেনত উঠিও যোৱা নহ'ল তেখেতৰ৷
প্লেনখন এতিয়া মাটিৰ ওপৰেৰে দৌৰিবলৈ
আৰম্ভ কৰিছে৷ প্ৰথমতে লাহে লাহে, তাৰ পিছত বেগাই৷ কেতিয়া যে প্লেনখন মাটি এৰি
আকাশলৈ উৰি গ'ল, সন্তুৱে তৰ্কিবই নোৱাৰিলে৷ কঁকালৰ বেল্টত অলপো আঁজোৰ নপৰিল৷
হঠাতে সি মন কৰিলে, তলৰ মানুহবোৰ সৰু হৈ যাবলৈ ধৰিছে৷
এয়াৰপোৰ্ট আৰু নাই, তাৰ সলনি -- গছ-গছনি পাৰ হৈ গৈছে, পথাৰত গৰু চৰিছে, ফিটাৰ দৰে সৰু ৰাস্তাৰে গাড়ী চলিছে৷
গাড়ীবোৰ খেলনাৰ দৰে লাগিছে, গৰুবোৰ যেন সৰু সৰু মাটিৰ পুতলা৷ ৰূপোৱালী
ফিটাৰ দৰে এখন নৈয়ো দেখা গ'ল৷ সন্মুখলৈ চাওঁতেই ভাব হ'ল, সন্মুখত যেন ক'লা ৰঙৰ এখন বিশাল পাহাৰ থিয় হৈ আছে৷
প্লেনখন সেইপিনেই গৈ আছে৷ কলিকতাৰ ইমান ওচৰত পাহাৰ ক'ৰ পৰা আহিল? ভালদৰে চাওঁতে ধৰিব পাৰিলে, সেয়া পাহাৰ
নহয়, ডাৱৰহে৷ কি যে ভয়ংকৰ চেহেৰাৰ ডাৱৰ!
খুৰাদেউৱে ইতিমধ্যে শুই পৰিছিল৷ খুব
ৰাতিপুৱাই উঠিবলগীয়া হৈছে যে৷ কিন্তু বাহিৰৰ এনে মনমোহা দৃশ্য নোচোৱাকৈ কোনোবা জানো
শুব পাৰে? পাতল পাতল ডাৱৰ উৰি গৈছে প্লেনখনৰ কাষেৰে৷
ইমান পৰে প্লেনৰ ভিতৰত সন্মুখৰ ফালে
স্ক্ৰীণত দুশাৰী বাক্য ওলাই আছিল৷ ধূমপান নকৰিব আৰু চিটবেল্ট বান্ধি ৰাখক৷ এতিয়া
নোহোৱা হৈ গ'ল৷ মাইক্ৰফ'নত বাজি উঠিল এজনী ছোৱালীৰ মাত, "নমস্কাৰ! এই বিমানখনৰ কেপ্টেইন দিলীপ
কুমাৰ দত্ত আৰু অন্যান্য কৰ্মী সকলৰ ফালৰ পৰা মই আপোনালোকক স্বাগতম জনাইছো৷ আমি
তিনি ঘন্টা দহ মিনিটৰ ভিতৰত ৰেংগুন পাম৷ এতিয়া আপোনালোকে চিট বেল্ট খুলিব
পাৰে..."
ৰেংগুন! সন্তুৰ বুকুখন ধককৈ উঠিল৷
সিহঁত তাৰমানে ৰেংগুনলৈ গৈ আছে৷ ৰেংগুন মানে ব্ৰহ্মদেশ৷ পেগোডা৷ আৰু কি কি আছে ৰেংগুনত?
ঘোষণা শুনিয়েই খুৰাদেউৱে চকু মেলি চিগাৰেট
এটা জ্বলালে৷ সন্তুৱে সুধিলে, "খুৰাদেউ আমি তাৰ মানে ৰেংগুনলৈ যাম?"
"নাই৷"
কি আচৰিত কথা, সন্তুৱে নিজ কাণেৰে শুনিলে, প্লেনখন ৰেংগুনলৈ যাব, আৰু তাৰ পিছতো খুৰাদেউৱে নাই বুলি ক’লে যে৷ কাৰণটো কি?
তেনেতে সেই এয়াৰ হোষ্টেছগৰাকীয়ে ট্ৰে
এখনত কিছু লজেঞ্চ আনি চবকে বিলাই দি গ'ল৷ অলপ পিছত আনিলে চাহ আৰু কফি৷
খুৰাদেউৱে ক'লে, "ইহঁতৰ চাহ ভাল নহয়৷ কফিকে খা৷"
তাৰ পিছত তাৰ কাণৰ কাষলৈ মুখখন নি
খুৰাদেউৱে ক'লে, "বাথৰূম লাগিলে ক'বি, লাজ নকৰিবি৷ পিছ ফালে বাথৰূম
আছে৷"
সন্তুৰ বাথৰূম লগা নাছিল৷ কিন্তু
প্লেনৰ বাথৰূম কেনেকুৱা, তাৰ চাবলৈ মন গ'ল৷
এতিয়া আৰু বাহিৰত চাবলগীয়া একো নাই৷
কেৱল ডাৱৰ৷ সেয়ে সন্তুৱে উঠি ক'লে, "এপাক আহো৷"
খুৰাদেউৱে সুধিলে, "অকলে যাব পাৰিবি?"
"পাৰিম৷"
"সেই যে দেখিছ, টয়লেট বুলি লিখা আছে, সেইটোৱেই৷"
ইমান ওপৰেৰে তীব্ৰ বেগেৰে প্লেনখন গৈ
আছে, অথচ ভিতৰৰ পৰা একোৱেই ধৰিব নোৱাৰি৷ ভিতৰখন একেবাৰে স্থিৰ৷ খোজ কাঢ়ি
গৈ থাকোতে অকণো তুলং-ভুতুং লগা নাই৷
সন্তুৱে প্লেনখনৰ পিছ পিনে গ'ল৷ বাথৰূমৰ দৰজা খুলিব খুজিছিল,
তেনেতেই
তাৰ চকু পৰিল পিছ ফালৰ চিট এটাত৷ তাৰ গাটো লগে লগে জিকাৰ খাই উঠিল৷ মুখখন শেঁতা
পৰি গ'ল৷
চিটটোত দুটা বিদেশী মানুহ বহি আছে৷
সন্তুৰ চিনি পোৱাত অকণো ভুল নহ'ল, তাৰ মাজৰ এটা সেই মানুহটো, যি পাচপ’ৰ্ট অফিচৰ বাহিৰত সন্তুক
জানি-বুজি ধাক্কা মাৰিছিল৷ খুৰাদেউৰ পৰা সন্তুৱে এটা কথা শিকিছিল৷ এবাৰ কাৰোবাক
দেখিলে তাৰ মুখখন সদায়ে মনত ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰিব লাগে৷ সন্তুৱে ঠিকেই মনত ৰাখিব
পাৰে৷
বিদেশী মানুহটোৱে পিছে আজি বেশভূষা
সলাইছে৷ এটা খাকি পেন্ট আৰু বগা হাফ চাৰ্ট পিন্ধি আছে৷ চাৰি পাঁচদিন দাড়ি খুৰোৱা
নাই৷ দেখিলে অতি সাধাৰণ মানুহ যেন লাগে৷ কিন্তু আগৰ বাৰ সাজি-কাচি আহোতে খাটি
চাহাব যেন লাগিছিল৷ নিশ্চয় ছদ্মবেশ ধৰিছে৷ কাষৰ মানুহটোৰ পিন্ধন-উৰণো একে ধৰণৰ৷
দুয়ো খুব গভীৰ মনোযোগেৰে ফুচফুচাই কিবা কথা পাতি আছে৷ সন্তুক সিহঁতে দেখা নাই৷
বাথৰূমত সি বেছি দেৰি নকৰিলে৷ বাথৰূমটো
সৰু৷ একো বিশেষত্ব নাই৷
ধীৰে সুস্থিৰে নিজৰ চিটলৈ উভতি আহিল
সি৷ তাৰ পিছত মূৰটো চাপৰাই ফুচফুচাই খুৰাদেউক ক'লে, "খুৰাদেউ, সেই বিদেশীটো!"
"কোন বিদেশী?"
"সিদিনা যে পাচপ’ৰ্ট অফিচৰ সন্মুখত মোক..."
সন্তুৱে সিহঁতলৈ ঘূৰি চাব খোজোতে
খুৰাদেউৱে ধমক দি ক'লে, "সেইপিনে নাচাবি৷ তোক চিনি পাব৷"
"নাই, মোক দেখা নাই৷"
খুৰাদেউৱে দীৰ্ঘ নিশ্বাস এটা পেলাই ক'লে, "কিন্তু মোকতো ঠিকেই চিনি পাব৷"
কথাটো হয়৷ খুৰাদেউৰ এখন ভৰি খোৰা৷ পেঙৰ
ওপৰত ভৰ দি খোজ কাঢ়ে৷ এনেকুৱা মানুহ এবাৰ দেখিলেই মনত ৰৈ যায়৷ সন্তুৰ দৰে সৰু ল'ৰা এটাক হয়তো বিদেশী দুটাই মন নকৰিব
পাৰে৷
প্লেনৰ বেগ কমি আহিল৷ আকৌ চিট-বেল্ট
মাৰিব লাগিব৷ ৰেংগুন পাইছে৷ সন্তুৱে পুনৰ তললৈ চালে৷ ছবিৰ দৰে চহৰখন দেখা গ'ল৷ আনকি, পেগোডাৰ গম্বুজো চকুত পৰিল৷
চহৰখনলৈ কিন্তু যোৱা নহ'ল৷ প্লেনখনে ইয়াত তেল ভৰাব৷ সেয়ে
এয়াৰপোৰ্টত আধা ঘন্টা ৰ'ল৷ বাহিৰলৈ ওলাই গৈ চহৰখন চাই অহাৰ অনুমতি নাই৷
প্লেনৰ পৰা নামি যাত্ৰীসকলে এয়াৰপোৰ্টৰ
ভিতৰতে ঘূৰা-ফুৰা কৰি আছে৷ খুৰাদেউৱে সন্তুক এখন চোফা দেখুৱাই ক'লে, "ইয়াতে চুপ-চাপ বহি থাক৷ ক'লৈকো নাযাবি৷"
সেই চাহাব দুটাই অলপ আঁতৰত থিয় হৈ নিজৰ
মাজতে কথা পাতি আছিল৷ খুৰাদেউৱে পেঙেৰে ঠক-ঠক শব্দ কৰি সিহঁতৰ ওচৰেৰে পাৰ হৈ যাব
খুজি হঠাৎ ৰৈ দিলে৷ তাৰ পিছত হাত ঘড়ীটোলৈ
চাই ক'লে, "মোৰ ঘড়ীটো ঠিকমতে চলা নাই৷ আপোনালোকৰ ঘড়ীত কেইটা বাজিছে?"
চাহাব দুটা অলপ বিৰক্ত হ'ল৷ খুৰাদেউৰ পিনে এবাৰ চাই অবহেলাৰে
টাইমটো কৈ দিলে৷
খুৰাদেউৰ সাহস দেখি সি তভক মানিলে৷
উপযাচি সিহঁতক দেখা দিবলৈ গৈছে! সিহঁত যে বেয়া মানুহ তাত অকণো সন্দেহ
নাই৷ নহ'লেনো দাড়ি নুখুৰোৱাকৈ কোনোবা প্লেনত উঠেনে?
অলপ পিছত উভতি আহি খুৰাদেউৱে ক'লে, "আকৌ প্লেনত উঠিব লাগিব৷"
এইবাৰ প্লেনখন সোনকালে এৰিলে৷
ছোৱালীগৰাকীয়ে ঘোষণা কৰোতে এইবাৰ ক'লে, "নমস্কাৰ, আৰু দু ঘন্টা দহ মিনিটৰ ভিতৰত আমি
পোৰ্ট ব্লেয়াৰ পাই যাম৷ যদি ধুমুহা-বৰষুণ নাহে..."
পোৰ্ট ব্লেয়াৰ? পোৰ্ট ব্লেয়াৰ ঠাইখন ক'ত? চিংগাপুৰত? জাপানত? নামটো শুনা শুনা যেন লাগিছে৷
"খুৰাদেউ, পোৰ্ট ব্লেয়াৰ ক'ত?"
"আন্দামানত৷"
তাৰ পিছত অলপ পৰ ৰৈ তেওঁ ক'লে, "আমি তাতেই নামিম৷"
সন্তুৰ মনটো মৰহি গ'ল৷ ইমান জল্পনা-কল্পনাৰ অন্তত শেষত গৈ
আন্দামান? আন্দামানচোন এখন জঘন্য ঠাই৷ কয়দীবোৰহে থাকে তাত৷ তালৈ গৈ কি হ'ব?
সন্তুৱে তললৈ চাই দেখিলে, তলত গাঢ় নীলা ৰঙৰ সাগৰ৷ যিমান দূৰলৈকে
চকু যায়, সিমান দূৰলৈকে সাগৰ৷ মাজে মাজে পানীত ৰ'দ এনেদৰে পৰিছে, চকু চাট মাৰি ধৰে৷
আন্দামানচোন ভাৰতৰ ভিতৰতে৷ অথচ তালৈ
যাবলৈ পাচপ’ৰ্ট লাগে! বিদেশী দুটাইনো তালৈ কিয় গৈ আছে, কি আছে তাত?
আন্দামানৰ নাম শুনি সন্তুৱে ভাবিছিল
এটা বিভৎস দ্বীপ দেখিবলৈ পাব৷ যিখন ঠাইলৈ এসময়ত কেৱল চোৰ-ডকাইট আৰু কয়দীবোৰকহে
পঠোৱা হৈছিল, সেইখন ঠাইতো আৰু ধুনীয়া হ'ব নোৱাৰে৷ আগৰ দিনত বোলে আন্দামানলৈ
এবাৰ গ'লে জীৱিত অৱস্থাত ঘূৰি আহিব নোৱাৰে৷ সেইবোৰ ঠাইলৈকো আৰু কোনোবা
ফুৰিবলৈ যায়নে?
***
